@dilayyahu
Sizin hiç babanız öldü mü?
Benim bir kere öldü kör oldum
Babamdan ummazdım bunu kör oldum
Gözümün biri söndü kör oldum
Bir şey gibiydi bir şey gibi kötü
Siz hiç sabunluyken ağladınız mı?
Ya hiç yokmuşsun gibi unutulursun
Ya bir dakika bile çıkmazsın akıldan.
-Nazım Hikmet-
Sevmeyi senden öğrenemedim ama bir gün beni sevebilmen dileğiyle baba,
Bir yerini çarpmışsın ama günler sonra morluğu görünce fark etmişsin çarptığını. O an acımadı ama şimdi dokununca acıyor. Gözlerinin gördüğünü, kulağının işittiğini, elinin dokunduğunu kendi içinde inkar ede ede inanmak böyle bir şey işte.
Bir yere giden, aynı insan olarak dönmez.
Her şeye geç kalmışlık hissi çok kötü değil mi? Düşünsene, elinden gelen bütün çabayı sarf ediyorsun ama geç kalmışsın. Hiçbir şeye hâlin yokken, yine de kendini yıpratıyorsun ama elden gelen hiçbir şey yok.
Evimin çatısına çıkıp biri beni kurtarsın diyerek kendimi aşağı bırakmak istiyorum, tükendim.
Bu tükenmişlik tahmini ne zaman biter?
Ben atladığımda betona sarılınca mı?
Ben bu çıkmazdan çıkamıyorum.
Ağlamamak için kendimi sıkıyorum ama çenemin titremesine baş edemiyor duygularım
Binlerce pişmanlıklarım, yanılgılarım, yenilgilerim oldu bu hayatta. Ama her defasında iyi olacağına inandım, her defasında da boka sardı her şey. Farklı dünyaların insanları olduğumuz insanlar oldu etrafımda. Sanki ben bu dünyadan değilim.
Hayatımı üç kelimeyle ifade edecek olsam eğer, doğdum, büyüdüm, çürüdüm derim ancak.
Doğar doğmaz acı içirilen bir çocuk, oyun parklarında oynamak yerine büyük binalardan atlamayı seçer.
Her defasında nasıl oluyor da böyle mutlu olabiliyorsunuz? Ben her sabah gözlerimi açtığımda balkona çıkıp bir sigara yakıyor ve sigaram bitene kadar yerdeki betonu seyrediyorum.
Her sabah aynı hayal, bilmeden aşağı düşüp betona sarılma isteği.
Ama henüz erken, ben bir şeyleri bekliyorum, ne olduğunu bilmeden.