𝗋 ˖ 𝗂𝗏𝖾𝗋

فال تلخ من، به اندازه ی کافی از شیرینی نگاهت به دنیا، چشیده بود.

اون حالا دلتنگ آغوش کوچیکی بود که حالا خیلی وقت بود طعم آرامش رو توش گم کرده بود. نمیدونست چه حسی داره. پوچ بود و می‌ترسید، مثل بچه های چند ساله ای که تازه می‌خوان روی این دنیای خاکی قدم بردارن، میترسید. 
          این اگر چیزی که اونها بهش میگفتن «عشق»، نبود، قطعا وابستگی ای بود به تلخی نفرت.

کاش میشد زمان و جایی که میخوای متوقف کرد، لحظه های بیشتری رو فقط برای خوشحال بودن سر چیزای کوچیک سپری کرد و دنیا رو با لبخندای واقعی قشنگ تر کرد. ولی زمان زندگی ، انگار فقط روی لحظه های بعد خوشحالی و لبخندای فیک متوقف شده.