merhaba canlarım ♡ buraya ne zaman tamamen dönerim bilmiyorum, ama dönene kadar sizinle kalması için muhtemelen hikayenin hiçbir yerinde geçmeyecek olup bir zamanlar yaşanmış olan, jungkook ve annesi arasında geçen küçük bir telefon konuşması bırakıyorum :') umarım ben kafamı toparlayıp dönebilene kadar bizi çoook seversiniz ♡
— ...ve konuşmaya ara veren annesinin mutfaktaki ocağı açma sesini duyarken, "Anne," diye mırıldanmıştı. "Dur kapatma bi', bir şey soracağım."
"Kapatmıyorum yahu, yemekleri ısıtacağım." Bir süre diğer ocakların da altını yakma sesi geldikten sonra, "Heh, söyle bakalım," diyen annesiyle ahizenin kablosunu parmağına dolayarak yorgun bir ifadeyle telefon kulübesinin camına yaslandı. "Ne arkadaşı, ne parası, ne de evi... Asabilik dışında hiçbir şeyi olmayan biri var. Buna rağmen öfkesine her defasında yenik düşüp ona buna saldırıyor," dedi yasak olmasına rağmen ağzına bir sigara yerleştirip tek eliyle yakmaya çalışırken. Uzun zamanın ardından ilk defa küçük bir çocuk gibi annesine yakınıyordu. "Anlamıyorum, niye böyle? İlk defa böyle biriyle karşılaşıyorum."
Telefonun diğer ucunda ahizeyi omzu ve kulağı arasına sıkıştırıp ocağın üstündeki yemeği karıştıran annesi cevap vermek için biraz bekledi. "Hmm... neden böyle yapıyor olabilir ki?" dedi sadece bir annenin tonlayabileceği o sakin ve oyuncu sesiyle, "Gerçekten neden öfkelenip saldırdığını anlamıyor musun?"
Jungkook duraksadı. "Nasıl yani?"
"Yani... Sence de korktuğu için böyle davranmıyor mu?"
Aldığı soruyla beraber sigarayı yakmak için hareket eden eli tamamen dururken, "Korktuğu için mi?" dedi şaşkın bir sesle.
Ahizenin diğer ucundan onaylayan bir mırıldı geldi. "Sonuçta dünya onu yiyip bitirmeye çalışırken eli armut toplayamaz ya," dedi her şeyden habersizce yemeği karıştırmaya devam ederken. "Sen de böyle düşünmüyor musun?"
Jungkook cevap veremeden devam etti.
"Düşünsene, hiçbir şeyi olmayan birinin... işlerini sakince halletmeye gücü yeter mi ki?"
—hepinizi çok seviyorum ♡
