Eskiyi unutamadığım için mi adım atamıyorum yoksa şuanki adımlarım eskiyi mi hatırlatıyor emin değilim. Her mesajlara geç bakışlarında dalıyorum uzaklara ve her adımda kafamı vuruyorum duvarlara. Asla akıllanmıyorum ki yaptıklarımdan. Gecenin bir vakti akıttığım gözyaşlarım benim en büyük nefretim ve toparlanmayı en çok istediğim anım. Keşke her adım attığımda belirsizlik ile kendimi sürekli düşünürken bulmasam. Kimsenin beni düşünüp hareket ettiğine şahit olmadığım şu kısacık hayatımda keşke yaşama sevincimi bulsam.
Bu hayatta kimsenin sevgisini kazanamayacağım. Ne ilk tercih olacağım ne de en sevilip özlenileni. Günün sonunda yalnız bir evde 2 kedimle yaşayacağım galiba...