Yeliz

    "Her insan biraz kötüdür."
Her insanın bir acısı vardır, her insanın yaşanmışlığı, kendine anlatamadığı duyguları, düşünürken bile toparlayamadığı hisleri vardır.
 Her insan özünde nefreti de barındırır, sevgiyi de. Ruhun merhamete de ihtiyacı vardır yaşamak için acımasız olmaya da. Savaşmaya da yılmaya da, kırmaya da toparlamaya da, hissetmeye de hissizleşmeye de...
  Hayat her şeyi zıttıyla sunar insana ve her insan seçimini birinden yana kullanır.
 Neyin iyi geleceği, neyin kime ne denli etki edeceği kimsenin umrunda değildir artık. "Ben" demeyi öğrenmiştir insan nasıl olsa. 
 Kalabalığın arasında milyonlarca yüz... Milyonlarca farklı insan. Yanından geçiyor biri, biri çarpıyor, biri tam seninle tanışmak için ayağa kalktığı sıra önünden geçen araba onu durduruyor, biri sana bakıp gülüyor.  Biri'ler de bitmeyecek hayatında. Onların da öncülüğü olacak. Sığınağı, huzur bulduğu bir limanı. Kimisinin limanı sen olacaksın işte. Sen kimsin bilmiyorum ama bir gün birinin hayatına girip mahvetmeyi de bileceksin, mutluluktan öldürmeyi de...
 Sen de kalabalığın içindesin benim için ve kalabalık oldukça bana uzak...
Ateşin içinde donan kor gibi kalabalığınız. Yağmur damlalarının çarptığı ama söndüremediği bir ateş. 
 Parmaklarım, hiç utanmayacak o kalabalığı anlatırken. Hiç yadırgamayacak kötüleri de iyileri de, gerçekleri de sahteleri de.
  Sana da yabancı  gelmeyecek  artık . Çünkü hepsi, hepsi tanıdık...