@bitikdevrim
✫
b
ba
bac
baci
bacim
bacim u
bacim ur
bacim ure
bacim urey
bacim ureyi
bacim ureyim
herkes öldürür sevdiğini.
ey yâr, cemâlin gönlümün gecesine doğan bir mâh-ı tâbdâr olup her nefeste aşkının ateşini harlar.
sensiz geçen her lahza, ömrümün sahifesinden düşen solgun bir yaprak misâli yüreğime hicran yazdırır. -¡.
bazen insan, kendi sessizliğinin içinde yankılanan bir fısıltı duyar. sanki dünyanın bütün gürültüsü çekilmiş, geriye sadece kalbin en uzak köşesinden yükselen bir çağrı kalmıştır. bu çağrı, çoğu zaman bir cevap beklemez. çünkü insanın kendine sorduğu soruların büyük bir kısmı cevaplanmak için değil, fark edilmek içindir. yine de, içimizde bir yerde, o sorulara dair bir anlam arayışı hiç tükenmez.
bir tebessümün bıraktığı sıcaklık, bir sözün taşıdığı anlam, bir insanın kalbimize dokunuşu.
ve en sonunda anlarız ki: hayat, büyük cevapların değil, küçük fark edişlerin toplamıdır.
1747.
¡.
o benim için artık bir arzu değil, bir kader. gözlerinin içine her bakışımda anlıyorum ki, ben onsuz bir ben değilim.
bazen her şey susar… kelimeler anlamsızlaşır, sesler uzaklaşır, insanlar eksilir. geriye yalnızca sen kalırsın. kendinle baş başa. işte o an, her şeyin başladığı yerdir. çünkü insan, en çok sessizlikte büyür. en çok orada anlar neyi neden taşıdığını, neyin fazlalık, neyin yara, neyin umut olduğunu. bir şeyleri unutmaya çalışırken aslında daha çok hatırlarız. bastırdıkça büyür içimizde sakladıklarımız. ama unutmamıza gerek yok. bazen sadece kabul etmek yeter. yaşandı, geçti. ama bıraktığı iz hâlâ bizimle. ve bu iz, bizi zayıf değil, insan yapar. hayat her zaman istediğimiz gibi gitmez. bazen tam ortasından kırar bizi. ama işte kırıldığımız yerden ışık sızar içeri. ve biz, karanlığın içinden geçerek öğreniriz aydınlığı sevmeyi. sabretmeyi, kabullenmeyi, affetmeyi öğreniriz zamanla. bazıları gider, bazıları kalır. ama en önemlisi, biz kalırız kendimize. ne kadar değişsek de, özümüz hep bizimledir. yeter ki onu unutmadan yürüyelim bu yolda. çünkü sonunda, bütün savaşlar biter… ve insan, dönüp dolaşıp hep kendine varır.
önce kendin
zaman ne unutturur ne geri getirir. sadece öğretir. kim kalır, kim gider… ne değerliymiş, ne gereksiz… hepsini tek tek anlatır susarak.
bazen bir an yetiyor, her şeyi anlatmaya. ne göz göze gelmek gerek, ne kelime aramak. sen geçerken kalbimden, zaman eğiliyor, dünya susuyor. sanki herkes unutuyor konuşmayı, sadece gönlüm söylüyor adını. bir dokunuşun yok belki ama varlığın her şeyin ötesinde. seni sevmek, rüzgârı sevmek gibi… görünmez, ama hissedilir en derinden. kalbim, seninle susmayı bile güzel buldu. çünkü sen, en çok sustuğum yerdesin.