h

..

Nefesim kesiklerimi sızlatır. Bir elim boş durur dizimde, diğerinde ise bir cam parçası. Bomboş bakarım duvara. Aslında boş değildir, duvarla konuşurum, o dinler beni. Elimi tutar belki de, duvarlardan oluşmaz mı ailem? Öpemez mi beni, saramaz mı yaralarımı? Bir duvardan bunları beklemek zorunda bırakanlar utanır mı görürse? Ya da acırlar mı halime? Kesiklerim gibi önce yanar, sonra ağrır mı kalbim? Kimse yardımcı olamaz mı bana, kimse beni bu boşluktan kurtaramaz mı? Tanrım, nefes almaya gücüm kalmıyor. Yardım çığlıklarımı duymuyor musun? Tut elimden, götür uzaklara. Kimse görmesin, kimse duymasın. Zaten hiç duyan olmadı sesimi, hiç kimse duymadı çığlıklarımı. İçimdeki küçük çocuğun halini kimse anlamadı, kimse iyileştirmedi onu. O da benim gibi, kimsesiz. O benim yaralarımı öpüyor, o bana kimsesizliğimin nedenlerini açıklıyor. Bende onu öpüyorum, yaralarını sarıyorum. Birlikte ağlıyoruz. Kimse bizi anlamıyor küçüğüm, biliyorum. Geçecek her şey, korkma, ben yanındayım.

Tamam kötü bir anne değilsin ama insan bazen anne sevgisi, anne kucağı istiyor. Bazen sana üzülüyorum. Bazen ise kendime.. beni hiç anlamayı denemedin, hep onunla ilgilendin. Senin gözün beni görmezdi, ben, sen ve karanlık bir oda. Her şeyin çözümü olur muydu? Her zaman yaptığın gibi gene bana nefretle bakar mıydın orada? Herkes annesiyle sarılırken saatlerce onları izledim. Gözlerimdeki acıyı görmedin. O kadar acı vardı ki gözlerimde, biri dokunsa saatlerce ağlardım.. tanrı seni yok saymıştı belki de, tanrı seninle anne kız olmamı istememiştir belki de. Acılarımın, içimdeki çocuğun hep kırgın olmasının suçlusu sensin. Ömrümün sonuna kadar sana öfkeli olurum belki de. Ama sana kıyamıyorum.. oysa sen bana çok güzel kıyardın küçükken, beni terk etmekten daha kötü yapmıştın. Hayatım boyunca unutmayacağım şeyleri yaşattın bana, hayatım boyunca anlamayacağın şeyleri yaşadım. Bağışla beni, sana hâlâ anne diyorum.

Birtanem füsun’um sözümü tutamadığım için beni affet canım füsun’um aşkım herşeyim yine yüzyüzeyiz sana en başta verdiğim sözü tutamayacağım birtanem yanıbaşında kalamayacağım  ama beni affedeceğini biliyorum çünkü sen sevdiğini affetmeyi bilirsin seni dünyadan çok seviyorum. Hani birlikte okumuştuk küçük prens’i ben sana oradaki tilkiyim deyince sen bana kızmıştın evet ben o tilkiyim beni sevginle evcilleştirdin bak kaçamaz oldum bana beklemeyi öğrettin aşkın yolunu yordamını öğrettin.. Füsun sen beni yeniden yarattın seni dünyadan çok seviyorum hayattan çok seviyorum ama ben yaralıyım birtanem gücüm kendime yetmiyor gücüm seni kendimden korumaya yetmiyor dün seni mutlu etmek için çıktım yola ben uçarken senin kanatlarını kırdım ben mutluluğu bilmiyorum füsun korkuyu senin gözlerinde gördüğümde anladım kendimi güle deli gibi aşık olup yapraklarını yiyen bir kurtçuk gibi hissediyorum ben uzağa gidiyorum birtanem sevgimin seni acıtamayacağı bir yere seni acıtmadan inciltmeden sevebilecek bir yere.. Bana delibal diyorsun ya delibal’ın fazlası zehir olsun..  Delibal zehir.. Bana uzun bir aşk yaşattın çok mutluyum giderken sende mutlu ol birde beni affet şimdi değilse bile birgün affet.. Sayamayacağın kadar öpücük yıldızlar kadar öpücük birtanem.

Firuze.

Benim hatun.

Sadece seninle konuşmak, saatlerce naif şarkılar dinlemek gibi. Sadece seninle konuşmak, gecenin bir yarısı tek başına yaşadığın huzur gibi. Sadece seninle konuşmak, kedileri sevmek gibi, onlara dertlerimi anlatmak gibi. Sadece seninle konuşmak, evimi bulmuşum gibi, yuvamı bulmuşum gibi. Huzurlu olduğum, rahat olduğum, mutlu olduğum yer gibisin. Sensiz hiçim, sensiz yokum.

Yatakta hoe, atar sokakta kroşe

Hayatımda kalıcı olan tek şey dövmelerim

Gelir misin sonuna benimle, kal diye yalvaramam ama