Öncelikle hepimizin başı sağolsun. Deprem yaşayan tüm herkese Tanrı'dan önce sağlık, sonra ise güç diliyorum. Dilerim bu aziz milletimize ders olur ve gerçekleri görmemize yardımcı olur.
İzmit'ten çıktım Afad ekibi ile birlikte depremin olduğu günün akşamında oradaydık. Bu gün 3. güne giriyoruz ve bölgedeyiz. Buralar çok kötü en ufak yardıma bile muhtaç insanlarımız. Lütfen az çok demeyin yardım edin. Su yok, yemek yok, battaniye yok... elimizde sadece ufacık umut kırıntıları var. Enkaz altından insanlarımızın ölüsünü çıkartıyoruz 2 gündür. Sağ çıkarınlarımızı ise burada soğukla açlıkla sınamayalım n'olur. Trendyol ile mama, bez, örtü, ısıtıcı neye gücünüz yetiyorsa ne olur ulaştırın. Ahbap yeterli gelmiyor. Her çıkan insan için bizim içimiz ferahlayamıyor. Çünkü aklımızda bir soru var, "Bu soğuk kış gününde dışardaki hayat savaşına direnebilir mi?" Bilememek insanın içinde olan tüm güzel hisleri yerle bir ediyor. Molozların üstünden sesleniyoruz size. Gün birlik olma günü. Bu felaketi hepimiz yaşayabilirdik. Yalvarıyorum ama az ama çok yardım edin... Çünkü vaziyet görünenden bin kat kötü. Depremle ilgili kurtarma eğitimi alıp afad gönüllüsü olurken aklımdan bu denli kötü bir senaryo ile karşı karşıya kalacağım hiç geçmemişti... güzel Elbistan artık yok. Önümde sadece yaşanmışlıklar ve hayalleri kalmış beton yığınları var... Yardım edin.
Sevgiler Mona
