bazen elleri gider insanın. elleri uzanır eskilere. dokunur pürüzlü parmakları ile. sever kafası allak bullak iken. düşünür sevdiğini susmayan düşünceler arasında. arar her seferinde aynı numarayı. tutar yine aynı fotoğrafı..
parmaklardır herşeyin suçlusu. ilk dokunuş, ilk yazış, ilk fotoğraf. ilk kırık, ilk pansuman, ilk özlem..
bu pürüzlü yapılar can yakar en çok. ekrana dokunan pürüzlü yapılar kırar hep yine de en çok bekleyen ve seven onlardır.
keşke aşk kitaplarımda yazdığım gibi olsaydı. belki böyle olmazdı şimdilerde halimiz. yine severim, yine yanında olurum. kitaplarımdaki gururu yapmam çoğu zaman. taslaklarım anılarım, hayallerim ile dolu.
yine gel ve hatırlat bana, sevgi neydi?
