İlk başta dona kaldım. Hareket edemedim daha sonra, yavaş ve sarsak adımlar ile annemin tam karşısında durdum. Başımı biraz yukarıya doğru kaldırınca annem ile göz göze geldim. Gözyaşılarım görüş açımı bulanıklaştırmaya başladığı için hırslı ve sert bir biçimde gözümdeki akmayan göz yaşlarımı sildim.
Elimi yavaşça yüzüsüne doğru uzattım. Sanki karşımda onun portresi değil de, kendisi varmış gibi dokundum.
"Anne... Annem... Ben seni çok özledim annem... Babamda, abimler de özlediler seni... Ne yapıcam anne ben?"
Titrek bir ses ile bunları söylemek bile büyük bir başarı idi. Çenem titriyor, gözlerim doluyor artık gözümü silecek güç kendimde bulamadım. Tükenmişlik hissi bedenimde geziniyordu.
Bir adım daha attıktan sonra yavaşça, alınımı portreye yasladım. Yere, duvara sürüklenerek çöktüm.
Yazarcığım eğer rahatsız olursan istemezsen veya reklam yapmak yasaksa (özür dilerim) silersin.
Birde kitabıma bir şans tanırmısınız.
https://www.wattpad.com/story/365066142?utm_source=android&utm_medium=link&utm_content=story_info&wp_page=story_details_button&wp_uname=Sonuk_Parilti
