Elinden yavaşça kalemi bırakıp bir daha yazmayacağı için kendine bir kez daha söz verdi. Kendini dinlemeyeceğini biliyordu. Milyonlarca kez söz verip her zaman kalemine sarılan bir insan nasıl söz verebilirdi ki. Bu hangi sözün hikayesiydi suskunluğu sessizlikte arayan bir kızdan mı. Hangi yokluk onu buna sürüklüyordu. sessizliğin cevabı sessiz kalışlığından başka birşey olamazdı. Bu yaşanılanları boşverip arkasına bakmadan koşan kızdan geriye ne kalmıştı? yağmur damlalarının ıslatmaya yüz tuttuğu defterdi o sadece. Yaşanılanları yaşanmamış olarak kılan tek nesne.
Following
