anneduzelicem
1+1 hiç mi eder, hiçsizlik mi?
anneduzelicem
yaralarimelinden
Bana bir şeyler anlat çiçeğim. Kedilerden bahset mesela, yaramaz ama bir o kadar da saf ve masum oluşlarından bahset. Kendinden bahse; etrafında olan şeylerden, sana ait olan şeylerden ve ne kadar şanslı olduklarından bahset. Bana benden bahset, sende nasıl bir izlenim bıraktım ondan bahset. Benden geriye sana bir şeyler kalabildi mi, bir şeyler birakabildim mi mesela? Sende beni düşünüyor musun, özlüyor musun mesela? Anlat ki en çok ihtiyaç duyduğum sesin içime işlesin, zihnimden silinmesin, kalbime kazınsın.
yaralarimelinden
Vazgeçtim anlatma hiçbir şey. Şimdiye kadar anlatamadığın herşeye kırgınım, her cümlen, her kelimene ve bensizlikle yetinen her zerrene kırgınım. Bir kez olsun sen tarafından çaba görmek için bekleyen kendime de kızgınım. Seven insan özlemez, seven insan özlemeye fırsat bırakmadan her anında seninle olur fikrimce. Düşüncelerine tezat yaptıkların var. Kapandıkca kanayan yara gibisin bazen farecik.
anneduzelicem
Seni kitap koklar gibi seviyorum, buna eminim.
zamansizsevismeler
Zalimin harcı yetmez
yaralarimelinden
En çok da şey canımı acıtıyor; yere göğe sığdıramadığım, içime, dışıma, kalbime sığdıramadığım sen, beni bir vedaya bile sığdıramadın.
Bir kere de sen yaz dememin üzerinden 4.5 ay geçmiş canımın içi.
Öylesine bittik, ölesiye bitiş bizimkisi. Sonu yazılmayan bir son. Ortada kalmış bir mısra, yarım kalan ama şairi bilinmeyen bir şiir.
Sana ithaf etmek istediğim şarkı çalıyor bazen hiç beklemediğim bir anda. Değiştirmiyorum, saatlerce o şarkıyı dinliyorum. Duymuyorum ama dinliyorum işte, zihnimdeki sesler dinlememe engel oluyor çünkü.
Ruhumdaki savaşlar arenanın ortasında devam ediyor ve ben o an hiçbir şey duymuyorum, âmâ ve lal oluyorum bir nevi.
En çok sen bırakmazsın derdim hep kendime. Çünkü yakınları vefat eden bir insan bilirdi en çok bırakılmanın ne kadar berbat olduğunu ve bırakmazdı işte, bırakmamalıydı, bırakmamalıydın.
Bıraktın canımın içi.
Bilmem kaç katlı binanın çatısında ellerimi bıraktın ve ben hâlâ o boşlukta savruluyorum.
yaralarimelinden
Şimdilerde yabancısın, yabancıyız. Zaten bu asırda ki insanlar olarak sevmeyi de başaramyıoruz. Neyi başardık ki gerçi. Beklemeyi, özlemeyi, düşlemeyi başarabildik mi?
Neyse canımın içi, gurur yaptım yazmiyorum, gurur yaptım(!) Arkandan uzun uzun paragraflar yazıyorum.
Yine de ufak bir temennimdir, yanlış kalplere meftun olmaman dileğiyle.
anneduzelicem
Seni öpen ben olurum dudaklarını yormam.
