Ezgi

Karanlığı benimsemiş, SİYAHı yurt edinmiş, yalnızlığıyla bütünleşmiş, dış dünyayla bağı koparan takıntılı bir asosyal.
Seri katillere, zencilere, kızıllara, papatyalara zaafı olan, not tutkunluğuna yakalanan, araştırma yapmaya bayılan, zehirli olan her şeyde kaybolan psikopat.
Yeri geldiğinde aşırı sulu gözlü ama duygusuz görünen, soğukkanlılıkta mastır yapan, sinirlenince gözü dönen, kin tutamayan-intikam söz konusu olunca şeytana pabucunu ters giydiren acayip biri.
Laf edilmesini, dalga geçilmesini, yorum yapılmasını kaldıramayan, hakaretlere gülerek cevap veremeyen, herhangi bir konu üzerine saatlerce düşünen hatta düşünmenin sınırlarını zorlayan bir deli.
Fırtınayı, yağmuru, rüzgarı, su sesini kucaklayan, geceyi, soğuk havayı yaşam enerjisi sayan, herkesin güldüğü hareketleri anlamlandıran, 3 dakikalık sıradan şarkıları devlet meselesi boyutuna taşıyan anormal.
Boşu boşuna yaşadığını farkına varıp, bir an önce ölmek isteyen biri.
Ben Ezgi.
Karasızlık, karamsarlık, olumsuz düşüncelerin kraliçesiyim. Psikolojisi sağlam derecede bozuk biriyim. 
Konuşmayı beceremem, samimi bulmadığım insanın ölse yüzüne bakmam. Isınamadıysam bitmiştir, kafamı kesseler uğraşmam. 
İnsanlarla aram pek iyi değildir, seçiciyimdir, disipline önem veririm, kuralcıyımdır.
Hiçbir rengi, insanı, eşyayı SİYAH, karanlık ve yalnızlık kadar çekici bulmam. 


Kitaplarıma aşık bir insanım. Kitaplarım her şeyimdir. Melodilerini dinlerken, sayfalarında yok olurken bambaşka biri oluyorum. Başlarına gelecek en ufak bir hasarda kıyameti koparırım. Kokularına hastayım. Kitaplarım benim bebeğim, dostum,  sırdaşım, arkadaşım, şah damarım. Umudum benim. Karanlığımda bir parça ışığım.

'' Beni ben olduğum için seven bir tane insan gösterin bana. ''