Yatsume_

Ik heb nu weliswaar 102 gedichten geschreven en gepubliceerd. Toch wel wat

Het is toch absurd dat door 1 persoon er een grote muur in de tijdlijn van je leven is gebouwd en er plotseling een overduidelijke scheiding van voor en na is. 
          
          Uit het niets begrijp je niet meer wat wel en niet is, vertrouw je niemand, is je dagelijkse basisgevoel gezakt naar een gevaarlijk niveau van depressie en angst, heb je een officieel briefje waar op staat dat je een trauma aan het verwerken bent, moet je je volledige toekomst herbouwen, kun je je op geen enkel moment focussen door de overweldigende woede die zich in je borstkast genesteld heeft, is de onstabiliteit in je hoofd gestegen naar een nieuw manisch hoogtepunt, ben je plots wanhopig geïnteresseerd in self-help boeken en blogs en websites want niks wat je deed is goed genoeg om alle gevoelens die je toen al had maar nu alleen tot de macht 5 zijn geworden te bedaren en heb je het idee dat al je vriendschappen niet meer zijn wat ze waren, omdat jij verandert bent maar de rest niet dus pas je er eigenlijk niet meer zo tussen als je deed maar wat doe je eraan want je wilt ook niet je beste vrienden kwijt.
          
          Waarom is het achterlijke egoïsme van één persoon sterk genoeg om jou dit allemaal aan te doen?

Soms moet je gewoon even iets kwijt
          
          hoe alles is veranderd
          
          Woendend ben ik
          maar waarom
          om wie je was en wat je deed
          alles wat in het verleden ligt
          het maakt me kwaad want ik voel
          mij niet op een zelfde niveau
          niet dezelfde ervaringen 
          maar haat ik jou of haat ik mij?
          ooit moet ik hier wel achter komen
          maar raak nu niet meteen in paniek
          ik wil mezelf verhogen zodat ik
          s avonds eindelijk alleen in bed kan liggen
          en niet wakker blijf denken aan jou
          en wie je was en wat je deed
          en al je andere ervaringen
          die ik niet heb
          maar wel ga zoeken
          zonder jou
          sorry
          
          
          
          

Ik geloof dat ik je nog niet bedankt heb voor je lieve votes op mijn boek. Dus; HEEL ERG BEDANKT DAT JE MIJN BOEK LEEST, IK WAARDEER HET ECHT, THANK YOU!!
          
          En btw, ik las je bio (Ja, soms stalk ik graag mensen) en ik moet zeggen dat het niet waar is wat er staat. Er zijn wel mensen die van je houden en veel geven om je en je (net zoals ik nu net) je dankbaar zijn. Wie je dan ook gezegd heeft dat je een 'disliked person' bent, verdient duidelijk geen enkele seconde aandacht van je.
          
          Take care of yourself, sweetie.
          
          Liefs,
          Een persoon die je totaal niet 'unpleasant' vindt en je dankbaar is.

Geen gedichtje deze keer, maar een monoloog. Een opdracht gebaseerd op een casus over depressies, egocentrisme en geluk. De eerste regel is een citaat van Byung-Chul Han uit 'De vermoeide Samenleving'. Ik dacht dat het geen kwaad kon eens wat gedachtes te delen.
          ------------------------------------------------------------------------
          “Het leven wordt naakt.” 
          
          Wat een uitspraak. Het zet je aan het denken, denk je niet? 
          
          Alsof laag voor laag de schijn van hoe de wereld in elkaar hoort te steken en een levensloop zich voortzet zoals in het boekje wordt beschreven tergend verwelkt en de mensen, wij, binnenin op de rozenknop machteloos toezien hoe alles wat wij ooit durfden te begrijpen teniet wordt verklaard. 
          
          Wat zich achter deze vergaande bloemblaadjes bevindt, zint ons niet altijd. De realiteit komt nooit als een pollen in de wind aan dwarrelen, maar als een gekatapulteerde baksteen vol in je gezicht. Plotseling zie je het. Of juist niet meer. Plotseling zie je niet meer wat je soms zo vertrouwd vond om te zien. En dit maakt me bang. Het doet me denken aan wat ik nou moet zonder mijn wand van zacht rozenblad. Wanneer mijn bescherming verdwenen is zal ík meevoeren met die wind maar waar in Gods naam moet ik heen?
          
          Is mijn einddestinatie per se geluk? Is het verzadigdheid? Wanneer ben ik verzadigd en dus gelukkig? Nu, nu ben ik gewoon leeg. Op sommige momenten zelfs ongelukkig. Hoe het komt en wanneer het precies gebeurde, zou ik niet weten. Hoe oud, in welk jaar, welke vrienden ik had en wie ik op dat moment was, kan ik niet meer benoemen. Toch bestaat het, toch leeft het, die leegte.
          
          Blaadje voor blaadje verwelkte de wereld om mij heen en dat zette mij aan het denken.
          
          Ik werd naakt.

Hey, heel erg bedankt voor de votes, en natuurlijk het toevoegen aan je leeslijst van Window. Ik vind absoluut niet dat je een "yatsume" bent :3

Oh hey, ik ben er zeker van dat je niet zo slecht bent als dat je zelf zegt, gwn in jezelf geloven!
          Er zijn echt wel mensen die van je houden

Ondanks dat ik je ineens voorbij zag komen en je totaal niet ken, wil ik wel even zeggen dat je hoe dan ook geen disliked person bent! Er zullen altijd mensen er voor je zijn, er met je zijn en  mensen die achter je staan. Je zult ze niet altijd zien, maar ze zijn er wel altijd 
          
          ❤️