Geride bırakmaya çalıştıklarımın sürekli karşıma çıkıp da beni hâlâ üzebilmesi çok sıkıyor canımı. Hiçbir şeye tahammülüm ya da güvenim kalmadı. Beni sömürmelerinden, mutluymuş gibi yapmaktan bıktım. Belki de sözlerimin sahibi de görecek bu yazıyı. Ne tuhaf, üzerine alınacak kişi sayısı birden fazla.
İçimdeki üzüntü beni yiyip bitirmeye başladı, ben de söküp atmaya karar verdim. Bunu da ilk kez buraya yazarak yapıyorum. Hiç kimsenin bakmayacağını bilince içini dökmek ne de kolaymış... Zamanında içimi dökenlerin aksine buradan bir zarar gelmez diye düşünüyorum artık.
Ben geçmişi affediyorum, geçmişteki hatalarımı, geçmişteki seçimlerimin yarattığı sorunları ve en çok da geçmişte bıraktığım saf beni affediyorum ama sizi asla. Umarım bunu hissederek yaşarsınız hep. Çünkü ben kindar biriyim ve bundan hiçbir zaman da utanç duymadım.
Daha fazla düşünürsem silerim bu yazıyı da, o yüzden kimsenin ne düşüneceğini artık umursamadan gidiyorum.
Güle güle Swagger/Kumikurin ve daha nicesi. Hoş geldin Selenofil.
