Swagchanx

İnsan kendisinin aynası olabilir mi?
          	
          	Genç adam masanın önünde sessiz sessiz oturmuş bir şeyler düşünüyordu. Annesi ise her zamanki gibi pencerenin önündeki koltuğa yerleşmiş oğlunu izliyordu. Bu gün bir fark vardı; anne, komşusuna ve - oğluyla yaşıt olduğunu bildiği- komşusunun kızına oğlunun nasıl delirdiğini de anlatıyordu, onu izlerken.
          	Kız, kadının anlattıklarına odaklanamıyor sürekli oğlanı izliyordu. Daha fazla uzaktan bakmak istemeyip masaya doğru yaklaştı ve karşısına oturdu. Genç adam yavaşça bakışlarını masadan kaldırıp kızın gözlerine sabitledi. Ve konuştu:
          	"İnsan kendisinin aynası olabilir mi?" 
          	Kız ilk başta bocaladı. Sorduğu soru öyle sıradan bir soru değildi ki. Kızın yıllardır yaşadığı kimlik çatışmasını tek bir cümlede özetlemişti karşısındaki ve insanlar buna deli diyorlardı. Bir ağırlık çöktü o an yüreğine. Ne cevap verecekti bu soruya? Yıllardır bunun cevabını aramıyor muydu bu kız da, farklı sorular sorarak kendine...
          	Alt dudağını büzdü ve kafasını hafifçe sağa sola sallayarak, yardım arayan bakışlarla çocuğa baktı.
          	Çocuk sanki hissetmişçesine anlatmaya başladı. "İki yıl önce sordum bu soruyu kendime. Eğer kendimden çıkabilirsem, kendime ayna olabilirim diye düşündüm. Aklıma sadece yola çıkmak geldi. Kendimden çıkabilmek için... Kimseye söylemeden bindim bir otobüse. Otobüs ilerliyor, ben ilerliyordum. Tabelaları gözüm görmüyordu. Hangi şehirdeyiz, neredeyiz bilmiyordum."
          	Bu sırada kız, hafif gülümseyerek "İnsan bazen nerede olduğunu bilmek istemiyor değil mi?" dedi. Çocuk bu sözün üstüne biraz daha sıcak bakmaya başladı kıza, onunla yakınlaşmaya başladığını hissetmişti. Kafasını salladı ve devam etti. "Evet bazen nerede olduğunu bilmek istemiyor insan, hele ki kendinden kaçıp, kendinin dışına çıkıp yine kendini bulmak istiyorsa."
          	Yutkundu ve devam etti konuşmasına genç adam. "Uzun yolculuklar bazılarına çekilmez gelir çünkü bedenlerini yorar, benim ise her seferinde zihnim yoruluyordu. O gün de öyle oldu. +

Swagchanx

@sazherfzh Ben de güzel yorumunuz için teşekkür ederim. Bir gün aynamızı bulabilmemiz umuduyla...
Reply

sazherfzh

@Swagchanx Herkes aynasını bulabilmeli... Teşekkür ederim bu kısa yazı için, denk gelmiştim hikayenize, profilinize girdim. Değinmeden geçip gittiğimiz önemli bir noktayı tekrar hatırlamamı sağladı.
Reply

Swagchanx

Çocuk gülmeye devam ederek "Bütün ömrümce aradığımı bulduğumda, "  dedi ve sözün nereye gideceğini anlayan kız, çocuğun devam etmesine müsade etmeden onu tamamladı "oturup ağlayacağım bir deniz kıyısında."
          	  Çocuk, gördüğü an tutulduğu gözlerden zorla ayırarak bakışlarını annesine çevirdi. 
          	  "Anne, ben aynamı buldum. Yolculuk bitti."
          	  
          	  Swagchanx-20.10.2020
          	  
          	  Uzuuunnn zamandır yazamıyordum. Rasim Özdenören'in İçi ve Dışı adlı hikâyesinde geçen "İnsan kendisinin aynası olabilir mi?" sözü bana bu yazıyı yazdırdı. Kendimi kelimelerin eline bırakmış, huzur içinde hissediyorum şu an. Yıllar sonra iki kelam yazabilmek... Yeniden doğmuşum gibi tıpkı hikayedeki genç adamın da yeniden doğduğu gibi.
Reply

Swagchanx

İnsan kendisinin aynası olabilir mi?
          
          Genç adam masanın önünde sessiz sessiz oturmuş bir şeyler düşünüyordu. Annesi ise her zamanki gibi pencerenin önündeki koltuğa yerleşmiş oğlunu izliyordu. Bu gün bir fark vardı; anne, komşusuna ve - oğluyla yaşıt olduğunu bildiği- komşusunun kızına oğlunun nasıl delirdiğini de anlatıyordu, onu izlerken.
          Kız, kadının anlattıklarına odaklanamıyor sürekli oğlanı izliyordu. Daha fazla uzaktan bakmak istemeyip masaya doğru yaklaştı ve karşısına oturdu. Genç adam yavaşça bakışlarını masadan kaldırıp kızın gözlerine sabitledi. Ve konuştu:
          "İnsan kendisinin aynası olabilir mi?" 
          Kız ilk başta bocaladı. Sorduğu soru öyle sıradan bir soru değildi ki. Kızın yıllardır yaşadığı kimlik çatışmasını tek bir cümlede özetlemişti karşısındaki ve insanlar buna deli diyorlardı. Bir ağırlık çöktü o an yüreğine. Ne cevap verecekti bu soruya? Yıllardır bunun cevabını aramıyor muydu bu kız da, farklı sorular sorarak kendine...
          Alt dudağını büzdü ve kafasını hafifçe sağa sola sallayarak, yardım arayan bakışlarla çocuğa baktı.
          Çocuk sanki hissetmişçesine anlatmaya başladı. "İki yıl önce sordum bu soruyu kendime. Eğer kendimden çıkabilirsem, kendime ayna olabilirim diye düşündüm. Aklıma sadece yola çıkmak geldi. Kendimden çıkabilmek için... Kimseye söylemeden bindim bir otobüse. Otobüs ilerliyor, ben ilerliyordum. Tabelaları gözüm görmüyordu. Hangi şehirdeyiz, neredeyiz bilmiyordum."
          Bu sırada kız, hafif gülümseyerek "İnsan bazen nerede olduğunu bilmek istemiyor değil mi?" dedi. Çocuk bu sözün üstüne biraz daha sıcak bakmaya başladı kıza, onunla yakınlaşmaya başladığını hissetmişti. Kafasını salladı ve devam etti. "Evet bazen nerede olduğunu bilmek istemiyor insan, hele ki kendinden kaçıp, kendinin dışına çıkıp yine kendini bulmak istiyorsa."
          Yutkundu ve devam etti konuşmasına genç adam. "Uzun yolculuklar bazılarına çekilmez gelir çünkü bedenlerini yorar, benim ise her seferinde zihnim yoruluyordu. O gün de öyle oldu. +

Swagchanx

@sazherfzh Ben de güzel yorumunuz için teşekkür ederim. Bir gün aynamızı bulabilmemiz umuduyla...
Reply

sazherfzh

@Swagchanx Herkes aynasını bulabilmeli... Teşekkür ederim bu kısa yazı için, denk gelmiştim hikayenize, profilinize girdim. Değinmeden geçip gittiğimiz önemli bir noktayı tekrar hatırlamamı sağladı.
Reply

Swagchanx

Çocuk gülmeye devam ederek "Bütün ömrümce aradığımı bulduğumda, "  dedi ve sözün nereye gideceğini anlayan kız, çocuğun devam etmesine müsade etmeden onu tamamladı "oturup ağlayacağım bir deniz kıyısında."
            Çocuk, gördüğü an tutulduğu gözlerden zorla ayırarak bakışlarını annesine çevirdi. 
            "Anne, ben aynamı buldum. Yolculuk bitti."
            
            Swagchanx-20.10.2020
            
            Uzuuunnn zamandır yazamıyordum. Rasim Özdenören'in İçi ve Dışı adlı hikâyesinde geçen "İnsan kendisinin aynası olabilir mi?" sözü bana bu yazıyı yazdırdı. Kendimi kelimelerin eline bırakmış, huzur içinde hissediyorum şu an. Yıllar sonra iki kelam yazabilmek... Yeniden doğmuşum gibi tıpkı hikayedeki genç adamın da yeniden doğduğu gibi.
Reply

Serdengectilykos

Yeni kitap bekliyorum açıkcası.

Swagchanx

@Serdengectilykos  inşallah yazarım tekrardan ben de çok isterim.
Reply

Serdengectilykos

@Swagchanx yazmadan bilemeyiz, daha iyi olup olmayacağını. O yüzden yazmalısın derim. Kalemin gerçekten güzel. 
Reply

Swagchanx

Yorgun düşmüş bedenim, yalnızlığın ağırlığını taşımaya çalışırken. Göğüs kafesimdeki kuşları tutamamışım, bir bir bırakıp gitmişler beni. Öldürülmüşler hatta. Kanları dolmuş içime. Kan kusmuşum gülerce de kimse neyin var dememiş.
          
          "Kaldı bu yaşamak suçu üzerimde."

douiiywou

Yasemin Kokan Adam çok güzel bir kurgu olmuş bence çok hoşuma gitti beynini öpesim var ben böyle güzel kurgular kursam da yayınlamaya cesaretim yok kötüymüş gibi geliyor kurgularım yaklaşık 10 tane hikaye taslağım var ama yayınlayamıyorum :( Sonuç olarak kurgun çok güzel <3

douiiywou

@ 614ChAnBaEk614  utandım *-* <3
Reply

Swagchanx

@614ChAnBaEk614 yaa çok teşekkür ederim. Beynini öpesim var dediğin yere bayıldım. Umarım yayınlarsın da ben de seninikini okuma fırsatı yakalarım. :)
Reply