Sabahat Tunç

Gidemediğin zamanlar olur

- Bir Elimi tutar mısın?
- Neden böyle yapıyorsun şimdi? 
-Lütfen ?
-Tamam söyle hadi tuttum işte.
-Ayrılmak zorunda mıyız ?
-Evet , gidiyorum ben .
-Dokuz harf .
-Ne dokuz harf ?
-"Gidiyorum" kelimesi dokuz  harf ve bu bizim dokuzuncu ayımız .
-Ne olmuş yani?
-Sen benden gidemezsin ki... 
-Giderim, gidiyorum işte .
-Hâlâ ellerimi tutuyorsun, böyle gitmek mi olur ? Şimdi yeniden birini sevmek zor değil mi? Kızım sen bu kadarsın işte ,zora gelince kaçıp gidersin .Benden önce hiçbir erkeği ağlattın  mı? Tamam, gidebilirsin Ama önce ellerimi bırakman lazım.
- Sen neden ağlıyorsun Şimdi?
 -Ağlamıyorum , gözüme  dokuz ay önce bana sarılırken verdiğin "Ben sensiz olamam, biz hiç ayrılmayacağız" cümlesi kaçtı ve bu cümle tam otuz beş harf yani senin "Gidiyorum" dediğinde duyduğun acının  dört katının bir  eksiğinin yaşatıyor bana. Gerçi o bir eksiğin senin eksikliğinin yanında lafı olmaz .Aksine bir de 35 İzmir'in plakası ben ilk kez İzmir'de elini tuttum senin. Hayat tesadüflerle dolu. Ben bu saatten sonra yüzünü görmek istemiyorum ,şimdi dokuz harfini alıp gidebilirsin, beni  tutamadığın sözlerinle baş başa bırak.
- Gerçekten gideyim mi ?
-Git tabii ,hâlâ burada mısın ?Eve gittiğinde ararsın.
- Ararım tabii, zaten biz ayrılamayız ki..
                             Ahmet Batman