⠀"Kabuğun içinde serteleşen ve yok olmaya yüz tutan bir ruhun izleri belli belirsiz kabarmıştı. Kavlayan yerinden tırnağını geçirip koparacakken durdu. Onu orada artık istemediğini çok iyi biliyordu. Kendi yarattığı bu kabuğun altında henüz hiçbir şey yolunda değilse ne yapacağını düşündü. 'Bir acının hatırası, bir mutluluğun hatırasından daha az can yakar.' Demişti aynı ses ve devam etmişti, 'Bisikletten düştüğün gün dizinde oluşan yaranın bıraktığı iz, hiçbir zaman canının ne kadar acıdığını hatırlatmayacak. Hep küçükken bisiklete bindiğinde ne kadar mutlu olduğunu anımsayacaksın.'
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀Yara açan anıyı defalarca hatırlatacak o izi taşımak ne kadar umutsuz ve boşunaydı. Üstelik buna neden olan iyileşmesine izin vermediği küçük bir kabuktu. Onu görmezden gelmişken, onun vereceği acıdan korkmuşken ve kendini çaresiz hissetmişken aslında hayatına bu kadar tesir etmesine izin vermemeyi dilerdi. Vücudundaki yara izlerine göz gezdirdi. Bu hatırlamak değil unutamamaktı. Geçmişin ona oynadığı bir oyundu ve o her seferinde bu oyuna alet olmuştu. Parmaklarını yarasının üzerinden çekti. Bu sefer yarayı kurcalamayacak, onu rahat bırakacaktı. Eskiden 'Biraz üfleriz, geçer,' derdi annesi. Sonra durdu, yarasına biraz üfledi ve geçmesini bekledi. Kabuğun altında oluşan ve tekrar dirileşmeye çabalayan o taze deri üfledikçe güçlenecekti. Tatlı bir büyünün tutması gibi, her şey yoluna girecekti."
-Bir Edebiyat dergisinden bu ihtiyar tarafından not alınmış
