m

güzel gözlerin başkakarına gülebilir.

bugün bahar gözlerin yeniden doğumu olacak 01.01 diyor şair ve sadece sessizlik

yıllar geçmesin, zaman dursun çünkü dayanamam kaybetmeye canları.

kimisi mami, kimisi seninki derdi. sordum 'ona bir şey oldu mu? zarar gördü mü?' şaşırdılar. ' tek derdin bu mu?' diye soran olmuştu. 'oldu mu?' demiştim yine. 'olmadı, hiçbir şeyi yok.' diyen bir başkasına içten tebessüm edip ' kolay kolay birine vuracak biri değil, gidip sorun hak etmiştir ya da kardeşine laf etmiştir ki yine hak etmiş olur. ' dediğimde çoğu kişi sessizleşmiş diğerleri içten söylenmişti. çocuğa sormuşlar ' kardeşiyle uğraştık' demiş. iyi yapmış, uğraşmasalardı dedim. böyle kabul ettim olayı.  bir ay geçmemişti ki arkadaşı da okulu bıraktı. bir daha da gelmedi okula. öyle çok özlüyordum ki artık özlemim yokluğuna alışmaya başlamıştı. bir gün mağzada denk geldik, yine aynı heyecan. bir gün kutlamada denk geldik öncekinden daha az heyecan, kalbim bile hızlanmadı sadece midem kasıldı gibi olmuştum. öylece takılı kalmıştım, zayıflamış gibi değildi aksine kilo almıştı ve beyaz ona çok yakışmıştı. bahar gözleri hep güzeldi... 
            ve yine bir gün arkadaşının arkasında motorda duruyordu. yine koca tebessüm yerleşti, her gördüğümde hiçbir şey olmamış gibi böyle mutlu mutlu mu bakacaktım ona? bilmiyordum ama varlığından haberdar olmak isteyecek kadar değerliydi bende. 
            
            
            kim bilir... belki hâlâ fazlaca değerlidir.

zaman geçtikçe bu anıların bende bir ders olarak kalışını izledim. kaç gece birlikte yattık bilmiyorum, kaç gece darbelerini hissederken haz aldım bilmiyorum lakin ona verdiğim acının daha çok haz verdiğini fark edince durdum. ona karşı hızlanmayan yüreğimin bir erkeği hayal ederken sarsılışını fark edince uzaklaştım. soğuttum. 
            aradan biraz zaman geçti, dubai ye gidecekti ertesi gün. yurda gelip veda etti herkese, o kadar umursamazdım ki şimdi diyorum... en azından arkadaşlığımız hatrına bende öpseydim yanağından. 
            kollarını bedenime sardı, yanağımdan uzunca öptü ve iki damla gözyaşını çeneme kazıdı. 
            gitti. aradan bir yıl geçmemişti haberi geldi, nişanlanmış. 
            belki bir buçuk seneyi tamamladık, yine bir haber geldi yakında evleniyormuş. 
            oysa sevgilisi vardı. bir başkasını istemezdi dedim her şeyi bir kenara bırakıp. bazı kişiler haberdardı bizden. ben, o bana yabancılaştığı gün ' biz' kavramını sildim. ben, onunla aramda geçen her şeyi bir kitap kıldım. bir romanın en kötü sahnesiydi benim için. 
            belki çocuğu bile olmuştur, küçücük bedeni vardı. epey zayıftı ama çok güzeldi.  mutlu ol, ben mutluyum. dediğim zamanlar çok oldu. bir kitabın okunmaması gereken bölümüydü bu, kapandı ve gerçekler kendini gösterdi. 
            o vakitler keşfetmek yaşamak sanırdım, şimdi izlesem bile anlıyorum. doğru ve yanlışı ayırt edebilecek yaşa geldiğinizde geçmişinizin pürüzlü duvarlarını kırmak, yok etmek istiyorsunuz ama geçmişe dönemiyorsunuz. 
            
            

bir sabah erkenden uyanmıştım, gözlerimi araladığımda ensemde bir sıcak nefes ve kalçalarımın avuç içinde sıkılması. kaşlarım çatılmış, sabahın bu saatinde sinirlerim uç noktama çıkmıştı. 
            tam düz uzanıp ardıma bakacaktım ki dudaklarıma yapışan dudaklarla, diğer bir yanımda kafasını kaldırmış yeni uyanan ' her şeyi küçük, kalçası büyük' olan kızın uykulu gözlerle bize bakmasını beklemiyordum. hızla üzerimde uzanan kızı itip, başını kaldırmış kıza döndüm. ne yani? hiçbir şey görmedi mi? saat kaç? dedi. -altı, dedim. tekrar uyudu. şaşırdım. arkamda kolumu çekip bedenimi kendi üzerine yığan yeşil gözlere öfkeyle bakıp dudağını ısırdım. yanını yakmak istercesine oynadım ruhuyla. moraran bedenine kazınmış izlerim içimdeki iblisi güldürürken aklım hâlâ yanlışı düzeltebileceğimi bağırıyordu. bir şekilde soğuttum kendimden, belki çok üzüldüm birbirimizi kullanmadan da arkadaş kalabileceğimizi düşündüm ama olmadı. o benimle yabancılaşırken ruhu kaçarcasına saklandı. 
            sadece izledim. 
            

utanmadan, aptal cesaretiyle birbirimize yaslanan, dillerimizle sevişen iki kızdık; küçüktük ve keşfetmeyi severdik.  bir gece öpüşürken gözlerimi açmıştım, dilinin damağıma çarpışı kalçalarımdaki karıncalanmayla daha çok gözlerimi karartıyordu. o günü asla unutamıyorum, elimin geceliğinin üzerinden bedenini okşayışını, gözlerinin parlaklığını ve dudaklarının ıslaklığını. ona dokunurken kasılışını. sevişmek böyle bir duygu mu diyorsunuz, sevişmek böyle istek verici, hep daha derinlerin olmasını beklercesine tutkulu bir duygu mu? sevişmek haddini aşmak, her şeyi unutmak mı? biliyorum kaç sabah mide bulantısı çektiğimi fakat gecesinde yeniden dudaklarında tatmin olduğumu. yanlış bir yolu seçmek zor değil, size en kötü anılarınızı bile unutacak bir sevişme yolunuzdan sapmanızı bile kabul edeceğiniz her şeydir belki de.  iki sıcak etin teninize bıraktığı hissiyatı anlayabilirim. koca bir oyunun içinde, belki de en sevdiğiniz bir bölümü yavaş oynayıp uzun sürmesini lakin sonunu merak edip hızla level atlamanızı istediğiniz gibi. bu bir roman, bu bir film ya da masal. 
            bu bir hayal. 

aradan geçen bir ay boyunca o gün yaşanmamış gibi yine aynı tartışmalı rutinimiz devam ediyor, onun kıskanmaları artık bir saplantı haline evriliyor.  ramazan ayı gelip çattı, bir haftadır oruç tutmuyor.
            yine bir gece sahur hazırlığını yaparken içeri girip yanıma oturuyor. sessiz geçen dakikaların ardından uyuya kaldığını fark edip kalan vaktimi onu izleyerek harcıyorum. kocaman gözlerini, uzun kıvrımlı kirpiklerini, hafif kızılımsı saçlarını, dik burnunu ve büzülmüş dudaklarını. alarmın böldüğü izlenime son verip çocukları uyandırıyorum. belki üç gün, belki dört gün sonra emin olmadığım bir zaman diliminde yanımda uyumak istemesine müsade ediyor ve 'bir daha uyuma, meylim kayıyor dudaklarına' diye tamamlamadan dudaklarımla buluşuyor kalın kirazları.  önce geri çekilmek istiyorum, gözlerimi sıkıca yumup geriye atıyorum başımı fakat bu defa da boynumda soluklanıyor. gözlerimi açtığımda koyulaşmış cam gibi parlak gözleri, büyümüş gözbebekleri karşılıyor beni. biliyorum, gözbebeğimin büyüdüğünü biliyorum ama kapatmak için çabalasam dahi beceremiyorum. 
            sıkıca kavruyorum boynunu, yastığına bastırdığım boynundan kesik nefesler alırken bedenimin yarısını üzerine veriyorum. kasıklarını ittiği kasıklarım cayır cayır yanarken kısıkça inliyorum.  dudaklarını ısırıp emiyor, etleriyle sevişiyorum. dilini ağzıma itip dans etmelerini zevkle karışık inlemelerimizle bir masalın en güzel sahnesini andıran kitap gibi hissediyor, kendimizi kasmaktan doğru düzgün isteklerimizi gerçekleştiremiyoruz. 
            onca insanın arasında sevişen iki kızdık biz. 

önce kasıklarıma daha sonra koyulaşan yeşil gözlere bakıyorum. öfke... parmak uçlarımdan yükselen karıncalanma, her şeyi yok etme isteğini bastırıyor öfkemi, öfkelendirmekle buluyorum. 
            yere düşen topu miniğe atıp tebessüm ediyor ardından göz kırpıyorum. umursamaz ve kıskandırma çabam hıçkırık sesleriyle son buluyor. öyle bir ağlıyor ki, gözleri gözlerimden ayrılmadan, koyu yeşillerinin her yeri kızarmış öfke kusarcasına yaşlarını dökerken sadece izliyorum. 
            kimse bir şey demiyor. çok tartışıyoruz, her gün yeni bir olay çıkartıp tartışmamıza vesile olan yeşil gözlünün hesabını kesmek için yanıp tutuşuyorum. 
            içimdeki oyuncuyu üzerine bırakıp ruhunu emmek istiyorum. 
            etinin içine girip canını yakmak, canı yanarken haz duymak istiyorum. 
            gözlerimin koyulaştığını hissediyor, ısırdığım dudağımın kanadığını anlayınca banyoya adımlıyorum. 
            açıkçası beklemiyorum onun orada olduğunu, bu beni sevindiriyor belki konuşup uzak durmasını isterim diye fakat onun gözleri içimde sakladığım zehrin rengine bulanıyor. 
            önce kocaman olmuş gözbebekleriyle dudağıma, ardından koyulaşmış gözlerime bakıyor. 
            kapıyı itip kilidi çeviriyorum.
            geri geri adımlayışına üzerine olan adımlarım karışıyor. 
            'ben...b- ben korkuyorum.' diyor. ilk defa biri benden mi korkuyor? hoş. bedeni duvarla aramda kalınca hafif bir tebessüm bırakıyorum, can yakıcı bir gülümseyiş. dudağımdan süzülen kanı umursamadan yaklaşıyorum, yaklaşıyorum, yaklaşıyorum iç ürpertici bir sesle fısıldıyorum kulağına ' neden çıplaksın?' gözleri kocaman oluyor, belli ki o bile farkında değil. usulca boynuna ve gerdanına dokunuyor parmak uçlarım. 
            kıyamıyorum. parçalamak isterken dokunurken kırılacakmışçasına özeniyorum.  gözlerimiz kapanıyor, ben yüzümü buruşturup neden böyle bir hisle karşı karşıya kaldığımı sorgularken onun ne düşündüğünü bilmemek sinirlerimi geriyor. ağır adımlarla çıkıp gidiyorum. 

            herkesle tanışırken yalnızlığın verdiği iç acısıyla daha çok savruluyor yüreğim. 
            iyi anlaşacağımı bildiğim birkaç kızla takılıyorum bir süre, yurdun ablası denilen kızın kendine yakın olmamı istediği halde uzak kalma çabama öfkesi karışıyor, kızlarla otururken ayırma bahanesiyle yanına çağırıp durması, kıskançlığını fark ettiğimin ayrı cabası oluyor. onu sevmediğimi biliyor ve bu onun zoruna giden şeylerden biri. herkes sevmediği halde olsa bile sevgisini dile getirirken ben, kısa ve netliğimi konuşturuyorum. ona olan odağım başka birinin tavırlarını fark edince şaşıyor, düşüncelerim yerinden fırlayıp arafta kalmaya müsait kalıyor. bir süre kime neyi anlatacağımı şaşıyorum, bir süre sadece kendi ütopyamı kuruyor, mutlu bir hayat sürdürüyorum. çok değil, yaklaşık iki hafta kadar geçiyor ve bir kızın bana olan tavırlarını seziyorum. hafiften uzun boyu, esmer teni, yeşil gözleri ve kalın dudaklarıyla gözlerimi kısıp sürekli izleyebileceğim bir izlenim veriyor. zihnimin içindeki fısıldaşmalara kuşak veriyorum gözlerim gözlerindeyken.
            - daha bir çocuk. 
            - bende hisleri var.
            - ne diyeceksin, neler olacağının farkındasın?
            - mesafeni koy.
            - yüz verme yeterli, kendine güven. 
            kaşlarım çatılıyor uzunca. 
            ha? diyorum. ne diyorsunuz? diyorum içten öfkeyle. ne bu saçmalık bilmyorum lakin bu kızı bir daha görmek istemediğim kesin, onu biliyor ve göz deviriyorum.  
            aradan geçen üç gün tek odağım işim olurken, ikindin vakti voleybol için dışarı çağırılıyorum. hafiften temizlenmiş bahçeye bakıp, yağmurun güzelliği diyor şükranlarımı sunuyorum. 
            hemen sonra yerimi alıp voleybol oynuyorum, minik sivri burunlu bir kızla uğraşırken topu kasıklarıma yemeyi beklemiyorum. 

+971

kaburgalarımın çatlayışları kulaklarımı kanatıyor. nefesimin boğazımı yırtıp dışarı fırlamasına bile şükür eder oldum.

02.20

02.02