-

şimdi nerede ne yapıyor, bilmiyorum. bir kere daha görmeyi, o güzel gözlerine bakmayı, kocaman yüreğine dokunmayı isterdim. belki buraları okursa diye yazıyorum; seni gerçekten sevdim...

uzunca bir süre birbirimizi görmedik. korkumdan bahçeye bile çıkmıyordum görürüm de elim ayağıma dolaşır diye. aylarca düşündüm, üzüldüm, ara sıra gözlerim doldu. bana tarifi imkansız bir duyguyu yaşatmıştı o süre boyunca. hayatıma değer katmış, kalbimde iz bırakmıştı. sene sonunda tiyatro gösterimizde arka siralarda otururken görmüştüm onu sahneden. kalbim delicesine çarpmıştı. kendini ne kadar gizlemeye çalışmışsa da başaramamış, sandalyeye gömülmüşse de nemli gözlerinin parıltısı onu ele vermişti. oyun sonrası usulca kapıdan çıkıp giderken gördüm. bu onu son görüşüm oldu. arkadaşıyla görüştüğümde babasının işi sebebiyle bir başka ile taşındıklarını öğrendim. uzaklarda bir yerlerde hala beni seviyor, hala kendini sevdiriyordu.

üzüntüm tarif edilemeyecek boyutlardaydı. sarıldım ona, kafasını göğsüme yaslayıp ağladı, beni de ağlattı. bir süre öylece bekledik. o an ölmek istedim. kahır denen şey gelip çöreklendi içime. öğle tatilin bittiğini haber veren zil yankılandı bahçede. ağlamaktan kızarmış gözleriyle bana bakıp son kez elime dokundu ve uzaklaştı.

Bu hikaye  Hatay'ın Defne ilçesinde gerçekleşmiştir...

Apollon hayretle olanları izler ve Daphne' ye seslenir. "Daphne ben seni çok sevmiştim seni başımın tacı yapıcaktım ama sen benden kaçtın. Madem eşim olmadın zaman benim onur ağacım olucaksın. Yaprakların her zaman yeşil kalıcak" Bu sözler üzerine Daphne yapraklarını Apollona doğru eğer ve göz yaşları dökmeye başlar. O kadar çok göz yaşı döker ki nehirler oluşmaya başlar. 

Bir zaman sonra kaçmaktan yorulan Daphne toprak  ana Gaia'ya yalvarır. " Ey toprak ana beni ört, beni gizle" der. Birden Daphne'nin ayakları toprağa kök salar güzelim teni kabuk bağlar. Elleri uzayıp dallara güzelim saçları ise yapraklara dönüşür. Artık Daphne bir defne ağacına dönüşmüştür. 

İşte o günden beri, bunu bilen aşıklar, sevgililerine sormadıklarını hep papatyalara sormuşlar. "Seviyor mu, Sevmiyor mu ?" diye… Sevdiğinize, sevginizi söylemekte geç kalmayın.

Papatya sevdiğinin onu sevdiğini bilmeden geçirdiği günlerin acısına dayanamamış. Bir süre sonra yaprakları önce solmuş, sonra da dökülmeye başlamış. Her düşen yaprakta papatya içinden "seviyormuş" diye geçirmiş.

Saatler saatleri kovalamış. Günler geçipte kelebek artık zamanı kalmadığını gücünün tükendiğini anlayınca papatyaya dönmüş ve "üzgünüm ama senden  ayrılmam gerekecek, demiş. Papatya buna bir anlam verememiş. “Neden” demiş. “Yoksa yanımda mutsuz musun ?”. "Hayır" demiş kelebek, bilakis sen benim hayatıma anlam kattın. Fakat  biz kelebeklerin ömrü sadece üç gündür. Ben de ömrümü tamamladım. Artık kelebeklerin hiç ölmediği bir yere gitmeliyim." Papatya bu duruma çok üzülmüş. Ama yapacak birşey yokmuş zaten . Kelebek artık  gücünün kalmadığını daha fazla tutunamayacağını  anladığında son bir gayretle papatyaya "Seni Seviyorum" diyebilmiş . Papatya donakalmış.
            Sadece "ben de" diyebilmiş kelebeğin arkasından. Ardından da gözyaşlarına boğulmuş içinden “keşke onun da beni sevdiğini bilseydim” keşke ona sevdiğimi söyleyebilseydim." diye geçirmiş.

Kız omzunun üstünden son kez baktı ağaca.Acı bir çığlıkla yere yığıldı.Yemyeşil topraktan onun yerine yakut kırmızısı bir çiçek büyüdü.Ve güneş tepelerin ardında batarken çiçek açmaya başladı.Genç adam şaşkınlıkla ona baktı,derinden bir acı duydu.Sonra ormandan periler uçuşmaya başladı.Ve kızın hüzünlü şarkısını söylemeye devam ettiler…

Onu reddetmesine sinirlendi genç.Ne var ki aşık olmuştu. ”Yeşil gözlü periyi alacağım ve o benim karım olacak.Şimdi beni reddedebilir ama fikrini değiştirecek.”diye düşündü.Aldı eline baltasını söğüt ağacının önünde durdu.Kız ona niye buraya geldiğini sorunca ”Seni özgür bırakacağım”dedi.Kız ne kadar yalvarsa da dinlemedi, kesti ağacı.”Şimdi söğüdün düştü,artık bana aitsin”dedi kıza.

”Benimle gel kızım,söğüt yatağından gel.” diyerek çağırdı onu.Ne var ki, kız ona sadece baktı ve başını salladı.”Gör beni şimdi ,burayı terk edemem; dinle beni şimdi seni takip etmemi benden isteme.”diyerek şarkısını mırıldanmaya devam etti.Ama bizim oğlan çoktan vurulmuştu kıza.Sarı bir çiçek buldu yerden, uzattı ona.Kız gülümsedi.Kulağının arkasına sıkıştırdı çiçeği.Genç adam daha çok etkilendi onun bu narin hallerinden.”Kızım dedi ona kalbimi ele geçirdin.Ah,şimdi senin kölen olurum”dedi.Ancak kız ona asla evlenemeyeceğini söyledi. Ne yakın bir zamanda ne uzakta.

Ellerim titreyerek telefona sarıldım. m harfi ne kadar uzaktaymış. Buldum, aradım. Bir kadın çıktı "Meral" dedim. "Yanlış sanırım ben selin" dedi. Sesi Meral olamayacak kadar neşeliydi.

Ayrılırken sarıldı bana. "Arayacağım seni, bir sonraki içkiler benden olacak" dedim. "Ara" dedi, anlattıklarında bazı boşluklar vardı. atlamış mıydı unutmuş muydu bilmiyorum. Uzun uzun sessiz kalıyordu anlatırken. Yol boyu bunları düşündüm. Tam apartmanın kapısını açarken bir cümle patladı kafamda "Ölmek kurtuluş da, intihar aşağılıkça be kızım. Geride kalana yapılan bir zulüm, işkence. Başka bir şey değil. Geride kimse kalmadıysa yap tabi, çek fişi kurtul."

"Şimdi ne yapacaksın, nerde kalıyorsun, bana gel, bir şeye ihtiyacın var mı gibi şeyler söyledim. Muhtemelen ben bunları söylerken onun kafasının içinden kamyonlar geçiyordu. "Yapılacak işlerim var, kalkalım" dedi. Hesabı ödemek için uzandım, elime sertçe vurdu. Cebinden buruş buruş olmus paralar çıkardı. Geriye beş lira ve birkaç bozukluk kaldı elinde. Paraya baktım, bakarken yakaladı. Gülümsedi. Telefonunu istedim. Verdi. benimki hâlâ vardı onda. Bir kere bile aramamıştı ama. Söyledim bunu, güldü. "Sen de bir kere bile telefonunu değiştirmemişsin be  kızım" dedi.

Ben 47 yaşındayım, Ali hala 22 yaşında.
            Sefer tası tıkırtısına bahar getiren, alın terine kuş cıvıltıları sığdıran o yar!
            o yar gelir Ali’m!

Ben 16 yaşındayım, Ali askerde.
            Ben 17 yaşındayım, Ali askerden henüz geldi. Ardından mektubu ve bir kare fotoğrafı geldi.
            ‘Döne’m! Sensiz tam beş mevsim geçti. Şimdi vuslat vakti. Çeyizini hazır et.’
            Ben hala 17 yaşındayım, Ali 21 yaşında. Mahallenin parlak çocuğu evleniyor fısıltıları sarmış tüm sofraları. Kuşlarda bir telaş, rüzgârda bir dinginlik var. Artık ali ile aynı yastıkta bitiriyoruz günü. Ben mahallenin parlak çocuğu ile evlenen Döne.
            Ben 18 yaşında henüz yüklüyüm, Ali 22 yaşında… Ali’ye azık götürmek için kucakladım sefer tasını, aynı heyecan aynı telaş sefer tasını tıkırdatarak adımlarımı yavaşlattım. Ali gözüktü içeriden, gözlerinde bir bahar vardı bu çocuğun. Ben zaten Ali’nin bu sırrına vurgunum. O gün akşam eve gelmedi Ali, haberi geldi. Bir haydut vurup kaçmış. Ne Ali hayatta ne de yavrumuz. O sene tüm evleri bahar bulurken kışın ortasını yeleksiz yaşadım ben.

Bayım bakar mısınız!
            
            Bana dönen gözlerle olduğum yere çakıldım. Onun gözleri değildi ama çok benziyordu, gözümden yaşlar akarken adam bana anlamayan gözlerle bakıyordu. Artık çok geçti, ben umudumu kaybettim o gelmedi, ben yaşlandım o bilmedi, ben çocuğuma onun ismini verdim o duymadı, yeşil gözlü bir adamla evlendim ona inat ama o görmedi , köyde onun evine yakın bir mezarlık aldım kendime belki yaşlanınca gelir oturur orda, bende ona yakın olurum diye, ama o yine bilmedi…

Gülümseyince gözleri kısılırdı ve hafiften çekik olurdu gözleri, güneş tam gözlerine vurduğunda gözleri dere kenarında ki ağaç gibi apaçık bir yeşil olurdu, sinirlendiğinde gözleri bizim köyün ormanlarında ki ağaçların renginde olurdu. Koyu mu koyu bir yeşil, bana huzur veren bir onun gözleri birde ormanda ki ağaçların rengiydi. Bir insanın gözleri aynı anda yeşilin bütün tonlarını barındırır mı diye sorabilirsiniz, benim orman gözlümün gözleri barındırırdı işte. Hayır canım, mübalağa yapmıyorum bir görseydiniz sizde hayran olurdunuz. Şimdi diyeceksiniz ki sen bunları nereden biliyorsun? Ben onun bilmediklerini bile biliyorum. Mesela, köyde yaşlıları görünce farkında olmadan gözleri dolardı yufka yüreklim işte, çayının üzerinde çöp varsa o çaydan hiç içmezdi aslında çayı çok severdi, katmerlerin üzerine tereyağı sürülmemişse yemezdi, domatese alerjisi vardı, her domates yediğinde yüzü kaşınırdı ama o alerjisi olduğunu akıl etmezdi homurdanıp dururdu, bense uzaktan bu haline kıkırdardım, çayırda uzandığında hep sol bacağı, sağ bacağının altında kıvırılırdı bunu hep farkında olmadan yapardı, ayağa kalktığında ise ilk bir kaç dakika yürüyemezdi, bense her zamanki gibi yine gülerdim onun bu hallerine. Daha bunun gibi bir sürü şey… Bana sakın sapık demeyin, ben sadece onu çok ama çok seviyorum.
            Şimdi sana bu mektubu  çok uzaklardan ithafen  yazıyorum orman gözlüm. O, cahil yarım akıllı kız büyüdü okudu, seni örnek alıp mektepli oldu. Artık şivesi düzgün bir İstanbul şivesi, ayakkabıları hep yeni, kalem etekleri hep ütülü.. Çalışıp parasını kazanıyor bir yandan da her an seni düşünüp duruyor, öyle bir sevmiş ki bu cahil kız seni gelen bütün tekliflerini geri çeviriyor. Bir gün döneceğine inanıyor, hiç umudunu kaybetmedi hala inanıyor safça…

Seneler Öncesi…
            
            Bir çift yeşil göz, bu gözler için her şeyi karşıma almaya razıydım yeter ki bana da ona baktığı gibi baksın, yeter ki beni de onu sevdiği gibi sevsin. Umut işte her gün yaylaya hayvanları otlatmaya giderken bunu hayal ediyorum. Şimdi beni merak ediyorsunuz ben kim miyim? Aslında hiç kimse. Birilerinin kızı, birilerinin kardeşi, birilerinin arkadaşı, birilerinin işçisiyim, birilerinin de hiç kimsesiyim. Böyle işte aslında kocaman bir hiçim, aynı zamanda herkesin her şeyi olabilirim. Ayağımda eski pabuçlarımla beraber pazara doğru yol alıyorum, saçlarım kirlenmiş biraz ama olsun bur da her şey kirli zaten, üzerimde yamadan rengi görülmeyen ablamın küçülmüş elbisesi. Yüksek kahkaha seslerini duyunca adımlarım o yöne çevrildi, hep bu köşede otururdu arkadaşlarıyla, ağzında sigarası elinde gazetesi ile. Geçen çeşme başında konuşurlarken duydum. Mektepli diyorlardı onun için okuyormuş, İstanbullara gidip büyük adam olacakmış.  O, bizim gibi değilmiş. Bu söylediklerini hiç anlamadım, ne varmış okuyorsa bende okudum. Köy okulunda beşe kadar gittim yetmez mi yoksa? Hem neden bizim gibi değilmiş ki… Onu da bir ana doğurmuş, onun da bir ailesi var, o da dokuz aylık, onun da iki gözü, iki kulağı var.. Ne yani canım, şimdi benim ondan ne eksiğim var? Ha arada bizimkiler bana yarım akıllı derler ama o sayılmaz, genelde ablamın mektuplarını nişanlısına götürmediğimde kızınca söyler. Bende ona bir mektup versem okur mu acaba? Ya bana gülerse, ya yanlış yazdığım kelimelerle dalga geçerse, ya okumadan direk tandır ateşine atıp yakarsa, en iyisi hiçbir şey yazmadan uzaktan izlemek… Biraz size onu anlatayım.

Yine hatırlarım da;
            Babamın işten dönmesini saatlerce camda beklemiştim. Yemek yemeyip, su bile içmemiştim. Gelse bir ona annemin yaptığı yeni oyuncağımı gösterecektim. Geç saat olunca uyuya kalmışım sedirin üstünde. Sabah uyandığımda koşa koşa tarlaya gittim babama bakmaya, bulamadım geri döndüm eve. Annem sedirin üstünde ağlıyor, teyzem yanında elini tutmuş. Anneannem annemin saçlarını okşuyordu. Soramadım, ne olduğunu sormaya cesaret edemedim. Kapının önünde öylece kalakaldım, o çocuk yaşımda anlamıştım annemin neden ağladığını. Zaten bir daha da içli içli güldüğünü görmedim annemin.
            Şimdi ise anlıyorum ki, benim çayımın tadı babammış, oyuncaklarımın hevesi, patika yolların tadı, tarladaki ekinlerin bereketi babammış.
            Yaşım yaş almış, şakaklarıma kar yağmış anlıyorum ki benim hayatımın tadı annemin bayram telaşlı yüzü, babamın bereketli bakışlarıymış.
            Ne kahveci Burak abinin ne de omuzumdaki cesetlerin suçu varmış. Tek derdim olmayan çocukluğummuş.