melike

Karanlık bir çukurun içindeyim sanki. Etrafım toz, toprak. Yanım da kim mi var? Hiç kimsem. Tek başımayım. 



Etrafımı çeviren toprağa dokunuyorum parmaklarımla. Önce minik taşlar batıyor parmaklarıma, sonra etrafa çöp misali atılmış sayfalar. Hepsi birbirinden değerli beyaz sayfalar.

Bak işte orada! En tepede. Bir kalem. Ruhumu aktarabileceğim bir kalem. Belki biraz mürekkebi akmış ama... Olsun. Yine de bir kalem. Alıyorum onu elime batan taşlara aldırmadan. Bir de bir kağıt alıyorum yerden. Ön sayfası yazılarla dolu ama arkası temiz. Yazmaya başlıyorum yavaşça ve bitirdiğimde ise cümlemin sonuna tek bir işaret koyuyorum: Bir nokta. Her şeyin sonu gibi olan bir nokta. Ve bitiriyorum yazmayı. Kalemin mürekkebi sayfanın üzerinde kurudu bile. Ve geride tek bir cümle bıraktı.



Değiştir düşüncelerimi.



-melike- 21