Mel

Kelimeler zihnimdeki evrenin yıldızlarıydı. Sessizlik karadelik oluverirken çığlıklar güneş patlamasına dönüşürdü işte tam orada.
Yağmur damlaları, özgür olduklarını sandıkları an yere düşüp parçalanırdı ya hani... Harfler cellatları olan satırlara da işe böyle dökülüverirdi.
Biraz dinlesek yakar halbuki tenimizi kelimelerdeki o anlam ateşi.
Varsın böyle yanayım yanacaksam ve dahi... Uzatsam, güneşe değse ellerim pişman olamam belli.
Ben yanarım, donarım... Yeri geldiğinde gece yeri geldiğinde gündüz olurum. Ben, ben oldukça dökülür ellerimden satırlar. Ve yazarım biraz daha gülebilmek için...