Mehmet Tunçöz

Hala bıraktığın gibi her şey. Deniz maviydi değil mi? Ya gökyüzü. Hep kıskanırdı bizi. Kız kulesine bakan bi pencere vardı evimizde. Orası bizim huzur kaynağımızdı belki de bizden arta kalan tek miras. Bamsı beyrek hep beklerdi. Islanırdı belki ama değerdi. Çünkü beklediği bklemeye değerdi. Çünkü beklediği banu çiçekti. Banu çiçek masal değil kaf dağı kadar güzel kokardı çünkü. Her şey kelimelerde saklıydı işte. Kelimeleri yazmak kolay kavuşabilmk zordu. Entrikalarla doluydu dünya. Ve her şeye rağmen vazgeçmişti mücadele etmkten kader. Susuyorum ve çarelere sığınıyorum. Hala bıraktığın yerdeyim. Yalın ayak, ıslak ve biraz hüzün