m.

ulan şu çocuk bile sizden vefalı çıktı ya

yazmak istese yazar, ulaşmak istese ulaşır, konuşmak istese bir yolunu bulur konuşur.. yeni hayat motto'm. sevmek isteseydi severdi, yapmak istemeseydi yapmazdı, kalmak isteseydi kalırdı. küçük saçma bahanelere sığınıp gitmek yerine kocaman sorunları bile gözünde ufalta ufalta yok ederdi tıpkı benim yaptığım gibi. her neyse, öyle istemişler ve öyle yapmışlar. bunu tercih etmişler. ve ben, bu tercihlere oturup üzülmemem gerektiğini öğrendiğimde hayat kalitem arttı. kendimi daha çok sevmeye başladım, kendimi beğenmeye başladım, kendime zaman ayırmaya başladım, hayatın farkına vardım, artık kendim için yatırım yapmaya başladım. birilerinin baskıları altından kurtuldum, kendimi fark ettim. hayatın sanaldan ibaret olmadığını, mutlu olmak için illa birilerine ihtiyacım olmadığını öğrendim. 'giderse yaşayamam' dediğim kim varsa kendi isteğiyle gitti ve ben hâlâ yaşıyorum. öğrendim ki insanlara asla haddinden fazla anlam yüklenmemeli. kimseyi kendinden çok önemsememeli. gidenlerinin çoğunun yokluğu, varlığından daha mutlu ediyor beni. dediğim gibi, hayat kalitem arttı ve kendimin farkına vardığım her geçen gün daha güçlü ve güzel oluyorum. bu benim fazlasıyla hoşuma gidiyor. bu hâlimden gayet memnunum. umarım gidenler gittikleri yerlerde mutlu olurlar. çünkü ben çok mutluyum.

iyileşiyorum.

kapanıyor burası..

az önce çok güzel olduğumu fark ettim.

baris alper ve kerem gibiydik

hayalim üç kelime (isim)

durup dururken yine birilerinin beni affetmesi gereken bir duruma düştüm. yaptığım ne varsa karşıdaki insan da yaptı bana bir kez olsun batmadı benim gözüme. daha kötülerini bile yaşattı. bir kez olsun şüphe etmedim hiçbir davranışından, sözlerinden, mesajlarından. o kadar çok seviyordum ki benim gözüme bunların hiçbiri batmıyordu ama işte, bu karşı taraf için aynı olmayınca batıyormuş demek. bir kere de ben affedeyim, bir kere de beni kaybetmekten korkulsun, bir kere de benim için çabalansın, benim gönlüm alınmaya çalışılsın. çok mu şey istiyorum? çok değil, çünkü bunların hepsini yeri geldi ben yaptım. bana fazla görüldü. yine suçlusu benim tabii. bende herkes gibi, sırf seviyorum diye her şeye göz yummak yerine sesimi çıkarsaydım, saçma sapan mesajlara takılsaydım -doğrusunu bildiğim hâlde- fazla görülmezdi. neyse, bundan sonra bana nasıl davranılıyorsa bende öyle davranacağım. ve beni hayatından çıkarmak istediğini direkt söylemek yerine nasıl daha çok üzebilirim diye düşünerek yaptığı şeylerle beni sildiğini düşünen birinden, asla özür dilemem. bensiz mutluysa öyle bensiz kalsın. herkesin yolu açık olsun.

iki yıl önce öylesine çekip attığım, ortak profil yaptığımız ağacı kestiler geçen günlerde. eskiden olsa ilk günden koşar buraya yazardım ama sanırım bitti o heyecan bende. tam olarak heyecan mı bilmiyorum ama o her neyse artık kalmadı bende. ne kadar yaşarım bilmiyorum ama kaç yaşına gelirsem geleyim bana öğrettiklerini hiçbir zaman unutmam. iyi veya kötü çok şey öğrendim senden, ilişkiden. yerin her zaman ayrı bende. ağacın kesilişini izlemek hafif bir burukluğa neden oldu içimde. yaşadıklarım ve şu an içinde bulunduğum durum geçti gözlerimin önünden. sonra kendi kendime çok sey söyledim, çok şey anlattım. bunları bu gün buraya yazmayacağım ama ilerde gelip okuduğumda anlayacağım. tekrardan sağol, yaşattıkların ve öğrettiklerin için. sağolun.

balkonda şarkı dinliyorum çünkü hayat; aylar önce kendi kendine bana karşı bilenen sevgiliden, aylar sonra da en yakın arkadaştan siktiri yiyince, bir erkek tarafından kullanılınca, geceleri düşüncelerden uyuyamayınca ya da artık hiçbir şeye hevesim kalmayınca bitmedi.