Marceline

Wiem, co robisz. Idziesz do nowej szkoły i zmuszasz się do rozmów, żeby tylko ktoś Cię uznał osobę wartą spędzenia z nią przerwy. Chociaż męczysz się przy niej, jakbyś grał w "Jeden z dziesięciu". Jeździsz autobusami pełnymi planów i wyobrażeń o tym, czego nie ma za oknem. Ale boisz się coraz bardziej z każdym mijanym przystankiem, jakby wskaźnik na butli tlenowej spadał coraz szybciej. Ktoś powie Ci przykre słowo, a Ty przeżywasz je całymi dniami, marnując tysiące szans, podczas gdy ta osoba ma Cię głęboko w dupie.

Jeśli nie chcesz się przed nikim przyznawać i zgrywasz na co dzień kogoś zupełnie innego niż jesteś, tutaj możesz przyjść wieczorem, kiedy nikt nie patrzy. I poczuć, jak trzymam Cię za rękę. Wiem, jak jest trudno. Czuję to samo, co TY.