Ne kadar da kolaydı aslında her şey. Biz sadece farkına varamadık. Hiç bir zaman da varamayacağız. Hiçbir zaman. Her zaman çabalasak da, çırpınıp uçmaya çalışsak da. Biz hep o derin kuytumuz da kalacağız. Ve de bizi çıkarmaya gelen kimse olmayacak. Minnettar gözlerle bakmaya çalışacağımız kimse de olmayacak. İlk defa tutulan bir el, gülümsenen bir yüz, sığınılacak bir kucak, ilk öpücük, sevişmek isteyen o derin gözler, asla bırakmamak için sıkıca birbirine kenetlenen kollar, sarılıp uyuyan o uyumlu bedenler, son nefesinde nefesin olacak bir yürek de asla olmayacak.Beklemeye devam edeceğiz ama. İçimizdeki umut da sönüp sönüp tekrar kabarmayacak bir süre sonra. Çünkü biz de alışacağız o soğuk, karanlık kuytumuza. O bok dolu çukur bize artık temiz gelecek bazılarından sonra, kendi ellerimizle kirlettiğimiz ruhlarımızdan bile daha saf olarak.
Ama öyle bir an gelecek ki o temiz sandığın bok dolu çukur da kaybolamayacaksın bile. Çünkü o çukura alıştığın gibi artık içindekilere de alışacaksın. Hiç istemesen de. Ne kadar bu sonun olsa da. Ama alıştıktan sonra onların o kalbin de bıraktığı boşluk çok dokunmayacak sana. İnan geçecek. Çok yaksa da. Kendini parçalamanı gerektirse de geldiği gibi gidecek. Ani ve tutarsız.. Gittiğini kestiremeyeceksin bir an. Tüm nefesini yutacak sanki. Tüm ruhunu çekecek o koca boşluğun içine. Kaçamazsın. Saklanamazsın. Durduramazsın. Ne yaparsan yap asla engelleyemezsin. O yutacağı her şeyi yutar ve çekip gider. Geride sen bile kalmazsın artık.
O gittikten sonra geri gelmesini beklediğin duygularından bir gram dahi kalamayacak geride. Her şey daha ne kadar kötü olabilirse o kadar kötü olacak. Düzelmesini beklerken, aynı anda hem o bok dolu çukuru hem de o koca hiçliğini kaybedeceksin. Artık sana yalnızlığın bile kalmayacak.
İşte ben bu koca hiçliğin içinde kendisine yalnızlığı bile kalmayan kızım,
kitap okumayı,çikolata yemeyi seven,tek istediği odasında tek başına bırakılmak olan,yaz ve kışı değil ilkbahar ve sonbaharı seven bir kızım ben.
Following
