ölü.

“ben hep bir kız çocuğum olsun isterdim, senin kızım olmanı çok istiyorum. seni çok seviyorum”

Herkesin hayatının belli kısmında olan bir insanım ben. Kimsenin hayatında sürekli olmadım, dile getirmediğim sürece kırıldığım anlaşılmadı, sorun var demediğim sürece her şey yolunda sanıldı, anlatmadığım sürece anlaşılmadım, hatta bazen anlattığımda bile anlaşılmadım.

Yeni bir sayfa.

Benim sevgim bizi kurtarmaya yetmez, yetmedi, yetmeyecek. Mesafeler, kalbinle kalbim arasında. Aşabilir misin bunca yolu? Aşamazsın. O, ona ulaşmaman için yoluna türlü engeller koyuyorsa sen zaten o insana ne kadar koşarsan koş nafile. Çünkü sen, ellerin yara bere içinde onun kapısına varmış bitik halde olsan bile, sana o kapıyı açmaz. Açacak olsa en başından kapatmazdı. Evini, kendini kapatmazdı sana. Bunu kabullen ve onu serbest bırak. Bırak ki kalbin, ruhun nefes alsın, yaşamaya devam etmelisin.

İnsanlara faydam olsun diye uğraştım, mutlu etmek için çabaladım ve istedikleri olsun diye kendimi yordum hep. Ama hiçbiri, hiçbir şeye değmedi. Geldiğim nokta bana gösterdi ki, bu hayatta en çok kendime haksızlık etmişim ben. Fark ettim ki, birileri üzülmesin diye yaptığım her hareket öyle ya da böyle beni üzmüş. Ağlatmış bazen, bazen uykularımı kaçırmış. Ağzımı açıp tek kelime etmemişim ama. Olsun, geçer gider demişim ama hep bir yumru kalmış boğazımda. Hep biraz eksiklik, biraz kırgınlık kalmış. Kendimi uzun uzun anlatmak ve susmak arasında gidip geliyorum çoğu zaman. Hiçbir zaman hissettiklerimi tam anlamıyla anlatamayacağımı, anlatsam da anlaşılmayacağımı bildiğimden susmayı tercih ediyorum.

Şimdi bu masadan kalkıp gittiğinde o sandalyeyi de beraberinde götürmüşsün gibi kimsenin gözüne o boşluğun çarpmayacağını anladığın anlar elbet olacak. Kimsenin dinlemediği kimsenin umursamadığı ama senin boğazını anbean daha kuvvetli sıkan o düşüncelerini, hislerini içinden nasıl atabileceğini düşündüğün o geceleri elbet yaşayacaksın. Dünyanın senin etrafında dönmediğini anlamayı geçiyorum, dünyanın tam olarak neresinde yer aldığını sorguladığın zamanları elbet göreceksin. Yaşadığını hissetmek için bir adım attığında ve belki koşmaya çalıştığında bir ip ellerinden bağlanmış gibi bir santim bile yol alamadığın o günler elbet gelecek. Sevildiğini sandığın, sevdiğini, mutlu olduğunu sandığın ama sadece sandığın, netlikten uzak, tüm duyguların bir tokat gibi suratına çarptığı ve bir saniye içinde evindeyken kendini hiç bilmediğin bir yerde gibi hissedeceğin o saatlerin elbet ortasına düşeceksin.

Bu biz değiliz. Biz ki aşkın en sek hali, âşıkların en meftunu, gökyüzünün en mavi tonu, aşkın en kırmızı rengiydik. Hangi helal gecede unuttun beni, harama bulaştığınıdan beri ne sen kaldın, ne ben senden geri. Ben her zaman bekleyip, içimi kendimi parçaladım. beni görmedin. Anlatılmaz. Ölümden sonraki en acı olay belki de. Ama dur diyemezsin bazen. Bazı anlar olur ki boğazın düğümlenir. Gittiğine inanamadım oysa sen başkası için benden gittin. Her şeyim dedim hiçbir şeyim oldun. Sanki daha önce tanışmamış gibi, sanki hiç birşey yaşamamış gibi. Sanki anılarımız bir anda silinmiş ve hiç olmamış gibi. Senin yanında dünyayı unutuyordum. Seni hiç bırakmayacağım diyip yeminler ettin, sözler verdin. Bende senin beni bırakmayacağına o kadar emindim ki şüphe dahi etmiyordum. Ben seninle mutsuzluğu bile göze almıştım. Anlamadın, anlamak istemedin.

Bir kaldırımmışım gibi geçip gittiler üstümden. Hava karardığında herkesin gidebilecek bir yeri vardı, ben kalıyordum. İnsan bazen hissetmek için kendi boşluğuna bile sığınıyor böyle akşamlarda. Kendi yarasına bile gözü gibi bakıyor. Çünkü hissi özlemişsin sen, acısa bile acımasını, öyle tepkisiz duvarlara saatlerce bakmayı değil de hissedip saatlerce boş bir yolda acıdan koşmayı. Hissetmeyi diliyorum artık sonu gelmeyen gecelerde, çünkü bana kalbim yokmuş gibi davranıldı ve ben yoruldum artık gerçekten.

Kolay incinecek kadar narin, her ince ayrıntıyı bile düşünecek kadar hassas, kırılınca kendi içine çekilecek kadar duygusal olmak seni çok fazla yıpratır. Kimse bu kadar ince düşünen birine acımaz. Duygularının yoğunluğuyla ilgilenmez ve kimse narinsin diye kırmaktan çekinmez.

Herkes gülüyor. Ben de gülüyorum. İçten bir gülümseme değil bu, yapma zorunluluğum olan bir şey. Etrafta gülüp, eğlenen, hiçbir derdi olmayan mükemmel hayatı olan biri olarak görünüyorum. İnsanlar gelip "Ne kadar mutlusun ya" dediklerinde "Nefes alırken canım acıyor lan" diyemiyorum. Mutlu olmayıp ne yapacağım deyip geçiştiriyorum. Artık birinin gelip, ne kadar gülüyor olsan da gözlerindeki acıyı görebiliyorum deyip sarılmasını istiyorum. Anlaşılmak istiyorum. Benimle gülüp benimle ağlayabilecek biri olsun istiyorum. Gitmeyecek birini istiyorum. Ben artık çok yoruldum. Kime o gitmez dediysem gitti. Kime inanıp, güvendiysem bırakıp gitti. Hep gidişlerini izledim.