meraba bi hikaye anlatıcam
bi zamanlar bi kız ve bi erkek varmıs. bu erkek bu kıza bi subat gecesi yazmıs ve sonra hergün konusmaya baslayıp cok yakın arkadas olmuslar, ikisi de birbirine sadece asırı yakın bi arkadaslıkhissediyormus. haftalar gecmis okul cıkısları eve birlikte yürür olmuslar, daha da sonraları artık birbirlerinin her seylerini biliyorlarmıs ve cok iyi gelmisler birbirlerine. birbirlerinin en mutlu da en üzgün de anlarında hep yanlarında olmuslar, sorunlarını konusarak cozmusler. sonra yaz gelmis ve okullar kapanmıs ama bu cocuk kızı gormek icin onun evinin yakınında is aramaya baslamıs ama bulamamıs. bulamayınca da her gun onun evinin onune kadar gelmis, almıs, aynı mahallelerde dolasmıslar ve voleybol oynamıslar. bu sırada birbirlerinin ilgi alanlarıyla da cok ilgilenir olmuslar. sinemaya gitmisler, dizi izlemisler, yemek yemisler icmisler ve cok yakınlarmıs artık. cocuk da kız da birbirlerine sakasına yürüyomus arada. fakat bi yanlıs anlasılma olmamasına ragmen herkes onları sevgili sanıyomus. sonra kız yavas yavas cocuga farklı hisler beslemeye baslamıs ve bundan asırı bir sucluluk hissetmis. kendi kendine asla cocugasoylemeyecegine yemin etmis. ama cocuk isleri hic ama hic kolaylastırmıyormus cünkü artık kızı kendi kardesi gibi gordugu icin kendi abisinden alamadıgı ilgiyi kıza vermis. yoruldugunda kollarında tasımıs, kucagında uyutmus, üsüdügünde paltosunu acmıs ve kızı ısıtmıs, sweatini vermis, havalara ucurmus, guzel mesajlar yazmıs, gozyaslarını silmis, sarılmıs, kucaklamıs, sarhos oldugunda aramalarını acıp saatlerce konusmus, isi olmasına ragmen zaman ayırmıs, kısacası kızın ona olan duygularını bastırmasına hic ama hic yardımcı olmamıs. kız da iyice umutlanmıs cunku insan bunu asık oldugundan baskasına yapmaz sanmıs. acılmaya kararlıymıs ama cocugun sırf arkadaslıkları bozulmasın diye cıkma teklifini reddetmesinden de bir hayli korkuyormus o yuzden once cocuga acılması icin fırsatlar vermis ama cocuk bu fırsatları gorememis, gormemis...
