Günlerce harçlığımı biriktirip çok istediğim aldığım kitap gibiydin. Dokunmaya kıyamazdım bir yerine bir şey olur diye. Okumaya çekinirdim sonu kötü bitecek korkusuyla, korktuğum kalbime geldi;
Keşke başıma gelseydi diyorum, çünkü; iyileşir umuduyla yaşardım. Şimdiyse güneş günlere sırtını döndükçe kalbimdeki bu dert daha da büyüyor. En kötüsü de; umudum YOK! Tükendim. Artık bana dönmeni bile istemiyorum bundan sonra sen bile toparlayamazsın. 15 yıl arayıp sormayan babamın "Bir şeye ihtiyacın var mı kızım?" demesi kadar acımasız olur çünkü...
