Gri Kelebek

Bazen sebepsiz şeylerden bile o kadar çok üzülüyorum  ki. Özellikle de yakın arkadaş ortamında. Saçma sapan, haksız yere yapılan tavırlardan bıktım. Gereğinden fazla alınabiliyorum, bu da benim üzülmeme şebek oluyor. Umarsamak istemiyorum ama onuda başaramıyorum. Ve olay yine benim dışlanmama sebep oluyor. Offf her şeyden çok bıktım. İnsanlar neden böyle, neden karşı tarafın uzulebileceğini hiç düşünüyor ya da umursamıyor...

Hayatta en kötüsü dışlanmak ve yalnız kalmak sanırım. Başka bir şehirde arkadaşların tarafından görmezden gelinmek, soğukluk, tek başınaymışsın hissi...
          
          İnsan sarılıp derdini anlatabileck birini istiyor bazen. Mesela ben, şuan annemin yanımda olmasını beni mutsuz eden bu konuyu konuşmak ve ona sarılmayı isterdim. Ya da bir arkadaşımın şuan beni tesseli etmesini. 
          
          İnsanlar bunu yaparken karşı tarafın duygularını neden önemsemiyor. Üzülebileceğini neden düşünemiyor.