Gamze Aktaş

Aşk cehennem olarak seçilse de ömür bilinmezlik uğrunda ateşe verilse de didesi kanla dolana dokunamazdım artık. Aramızda çöreklenen yasakların feryadı o kadar çoktu ki yüreğime nereden dokunursam dokunayım kesilmiyordu hıçkırıkları. Öyle bir yerde hiç olmaması gereken birine öyle derinden hapsolmuştum ki can çekişen ruhumun feryadı bile olanak sağlamıyordu çekip gitmeme. Eğer oluru olacak yasakları imkansızlıklarla susturacaklarsa kaç can sığdırırsa sığdırsın şu diz çökmüşlüğüme. Şimdi zaman dolsa gönlüme engeller ve mesafeler birer birer devrimde üstüme aklıma hükmeden adamın varlığı bile ayakta tutmaz artık beni. 
O kadar çaresizdim ki akan gözyaşlarım bile fayda etmiyordu içimde yanan ateşe. Bazen öyle anların içinde sahipsiz kalıyordum ki ben bana sorulmamışları soruyordum kendi kendime. O kadar mı imkansızdı her şey? Ucundan tutulması gereken hiç mi bir yanı yoktu?