MONA

Yedi adam biri bir gün 
bir aşk bir gün 
gereğini belledi 
ölüm girse koynuna 
Ayırmaz aşkı yanından 

Beyaz haberlerim oluşuyor kardeşlerim 

Daha ne kadar saklanabilirdik seninle: 
Yaylalardan nasıl geçtik 
Çobanlara yetişemedik ama uzaktan 
zahmetsiz ve hiç kimseye değil gibi konuşan ağızlardan 
Ne bilge sözler dinledik 
Sığındığımız 
Ve içinde saçlarımız göle girmiş ıslanan 
O dev O kabul eden O sizin veren mağaralar 
Yine açık yine buyur'lu 
Çekildi üstümüzden. -Çalıların 
Bilen duruşlarıyla karşılaşırdık koşuşurken gizlilere 

Güneşi tez gördük dağlarda 
Ormanın ay çiçeği gibi uyanan hayvanlarıyla 
İlk iş gövdemizin acıktığını anlamak oldu 
Gittik kokladık ekmeğimizi tarlalarda 

O gün gezdim seni ellerimle 
Söyledin: Geniş vuruyor yüreğin 

Ülkeyi tez giden ayaklarımla varıyorum 
Kanım temizliği seven bir kolla atılıyor durmadan 
Yıkanmış güneşte yeni kurumuş çarşaflar gibi 
Serin ve ürpertici gövden 
Yaklaşmaktasın ve / çok yakınıma taşıdığın / güller 
Sana canı gönülden âşık oldum meleğim 
Kollarına gümüş bilezikler düşündüm 
Dostlar buldukça onlara 
Kalın kaşlarını övdüm 
Güzeldin 
Gövden gerilmiş devinmekteydi 
Bir tabloda gibi her bakmaya değişen 
Karanlık anlamlardan arınan yüzünle 
Hakkı verilmiş 
Zehirleri alınmış kazanlarda 
Demirle birlikte çeliğe koşmaktaydın 
Ve döllenmekteydin mengenelerle kucaklanarak 

İşçi eğilir bükülür ve doğrulur 
Köylü bükülür doğrulur eğilirken 
İnsan iyi maden kuyumcuda 

Güzeldin / Gövden 
Yeni bir iklim gibi yayılmaktaydı karalara 
Ağaçlar, kırdaki hayvanlar kasabadaki insanlarca 
İşte davetliydin 
Acıktık bıçaklarına kanımızı gütmekteymişin gibi 
Gelip acı sözlerin için 
Bir çekmece koydun yaralarımıza 

Ve ellerin uçuşan yapraklar gibi 
Birden 
Nasıl yalnız olduğumuzu anladım 
Kimseler yoktu ikimizden başka birbirine bakan