Lore

"Var olduğumdan ve kendimi bilmeye başladığımdan beri kimseye inancım olmadı, ama yaşam bana; kendimi ve bilincimi unutturacak kadar mükemmel hissettirdiğinde yeni yeni hissetmeye ve bir varlığın olduğuna inanıyor olacağım.  
          
          Bu hissi bulmak için sürekli arayış içindeyim. Her yeni deneyim, her derin düşünce, beni daha da yaklaştırıyor bu arayışıma.
          
          Belki de gerçek varlığımı ve bilincimi bulduğumda, inanç kavramı kendiliğinden anlam kazanacak ve beni sarmalayan sonsuzluğun bir parçası olacağım.
          
          Ve o zaman, inancım bir seçim olmaktan çıkacak, sadece içimde var olan gerçeğin bir yansıması olacak."
          
          
          
                                                                                           -Lore
          

Simdi kendimi hiçbir yere ait hissetmeyerek ve hiçbir yere ait hissedemeyeceğimi bilerek yürümeye devam ediyorum.
          
          Bazı soruların cevabını ne olursa olsun hiçbir zaman öğrenemeyeceğim. Ve bazı hislerimi de.
          
          Çaresizliğimi göz ardı ediyorum hep. Saklıyorum senden, sizden, herkesten. Çünkü herkes beni güçlü biri sanıyor.
          
          Bir kâbustan uyanıyorum ve uyandığımda yanımda kimseyi bulamıyorum.
          
          Ben size çaresizliğimi daha nasıl anlatayım ki?
          
          
                                                                                           -Lore                          
          

Hayatımın merkezinde aslında ben yokmuşum, ne zaman fark ettim onu bile bilmiyorum ama kendime unutturdum. 
          
          Ne zaman hatırlayacak olsam kendimi bir uçurumdan atmak için hazır bekliyorum. 
          
          Kendime çok haksızlık yaptım, bedelini ödeyemeceğim türden hepsi de.
          
          Bazı şeyleri unutmak geri de bırakmak gerekir ama ben bunu asla yapamadım; ya da yapmama izin vermediler. 
          
          Yaşadıklarımın etkisi mi yoksa hayatımda olan kişilerden dolayı mı bilemiyorum, bilemeyeceğimde.
          
          İnsanı hayatta tutan bazı sebepler vardır. Benim bir sürü sebebim vardı, bana verilmemesi gerekilen yükler verildi ve ben bunlarla başa çıkamadım. 
          
          Zamanla hepsi birikti ve altında kendi benliğimi ezip susturdu. 
          
          Ne zaman birine bel bağlayıp, evet bu doğru insan desem oda kendi yüklerini bana vermeye başladı. 
          
          Acı dolu bir hayatım mı var? Mutlu bir hayatım mı var? Hayat? Hayatım var mı? 
          
          Göz yaşlarımın sel olması gereken durumlarda bile artık akmıyor; tek bir tane bile. 
          
          Kuruttular yaşlarımı, bitirdiler beni. 
          
          Teşekkürlerimi iletiyorum hayatımın merkezi olan insanlara. 
          
          Beni öldürmediniz, hayatımı elimden aldınız. 
          
          Teşekkürler.
          
          
                                                                                  -Lore

Bağırsam duyar mısınız çığlıklarımı? İnsanlığın köreldiği bu devirde, anlar mısınız dilimden dökülenleri? 
          
          Kimse kimseyi anlamaz. Kimsede kimseye kendini anlatmaz. Anlatamaz.
          
          Biz insanların işlediği bir suçtur buda. Bu dünya üzerinde suçsuz tek bir kul yoktur. 
          
          Ne diye üzülüyorsunuz ki? Ne diye akıyor gözlerimizden o yaşlar. Kendi yaptığımız bir suçken neden bu kadar kederleniyoruz?
          
          Size geleni kendi yaşadıklarınız ile aynı tutarak onun yaşadıklarıyla aynı şeyleri yaşadığınızı düşünerek neyi amaçlıyordunuz ki?
          
          Kimseyi kendi acısı ile değelendirmememiz gerektiğini gerçi nereden bileceksiniz ki? Nankörüz, her birimiz hemde. 
          
          Her söyleneni kendimizle eş tutmamalıyız. 
          
          Bazı insanlar kendi yaşadığını çabuk atlatırken onların canlarını bile feda edebileceği olaylar olduğunu unutmayın. 
          
          
                                                                                   -Lore

Cümleler bizlere bir şeyleri anlatır, bir anlamı karşılar. Bakışlarda öyledir, bazen bir şey söylemeye gerek bile kalmaz. Ben seni hep anladım bir kelimen bile seni anlamama yetti. Senin söylediğin her şeye evettim ben. Sen diyorsan doğruydu, gerisinin ise bir önemi yoktu.
          
          Sana mahsus vazgeçişlerim oldu benim. Çevremde ki insanlardan, kendime çizdiğim yolumdan vazgeçip sana ulaşmak istedim. Kendimden vazgeçtim. Bakışlarında hayat buldum, orda yaşadım.
          
          Nefes aldım, senin içindi.
          Yemek yedim, senin içindi.
          Su içtim, senin içindi. 
          Yaşadım, senin içindi.
          
          Şimdi ise; senin bakışların için ölüyorum. Bu da bir vazgeçiştir.
          
          Her şeyden vazgeçtim ben. 
          
          Başlarda sana yakalanmak istemeyen kalbimde, kalbimi yanlış yola sapmaması için yönlendirmek isteyen beynimde vazgeçti. 
          
          Vazgeçtik, çünkü bir hayli yorulduk.
          Vazgeçtik, çünkü değmeyeceğini anladık.
          
          Beni yaşatan sen iken beni asıl öldürecek olan kişiye teslim ettim kendimi. Suçlusu asla sen olamazsın, sana ben verdim kendimi. Sana ben izin verdim sınırlarımı geçmene. 
          
          Bedenim, düşüncelerim, nefesim senindi; canımda senin olsun. 
          
          Ondanda vazgeçtim.   
          
          
              
                                                                                            -Lore