Uwaga! Spoilery! Supernatural 15x18!
Drodzy Obserwujący,
zważywszy na specyfikę tego konta, nie mogłabym nie wyrazić żalu i radości, jakie się we mnie teraz kotłują z powodu Destiela. Wiem, że długo mnie tutaj nie było i pewnie niewielu z Was mnie pamięta. Muszę jednak to napisać.
Osiem lat mojego życia zostało poświęcone postaciom z Supernatural, serce szczególnie oddałam Casowi i Deanowi. Destiel-fanfiki były wyrazem tego, co było w mojej duszy i nie łudziłam się nigdy, że coś podobnego zobaczę na ekranie. Przeraziłam się jednak, gdyż ostatni odcinek Supernatural bardzo przypominał moje "Tantal - Castielowe męki" z Mitologii. I czy mi się to podobało? Oczywiście, że nie. Wylałam wiadro łez i jęczałam jak dusze potępione. Wiem, że Dean nigdy nie odwzajemni uczuć Castiela. Nie w ten sposób. Poza tym miłość Casa jest platoniczna, dlatego nie potrzebował odpowiedzi, by poczuć się szczęśliwy. Myślę jednak, że (poza wyznaniem) Cas powiedział mu prawdę. Dean nie widzi jak bardzo jest kochany i troskliwy, że jest pełen miłości. To samo wielokrotnie chciałam mu wykrzyczeć w twarz, więc cieszę się, że nasz Czwartkowy Anioł zrobił to za mnie. Dean nie jest maszynką do zabijania. Moim zdaniem jego nienawiść do siebie to pewien rodzaj reakcji obronnej. Stracił już tyle osób, tyle ich zawiódł... Czuje, że nie ma prawa kochać samego siebie i innych (prócz Sama), bo kiedy ich kocha, traci ich, dlatego pozostaje mu tylko złość i nienawiść. Jednak wszyscy wiemy, że pod tą warstwą obronną kryje się prawdziwy Dean. Dean taki, jakim widział go Castiel. Wrażliwy, kochający mężczyzna, próbujący uratować świat.
Gdyby ktoś potrzebował wsparcia z tego powodu lub z innego (np. pandemia), możecie pisać priv lub tutaj. Sama mam mieszane uczucia i nadal nie wierzę w to, co się wydarzyło. Pozdrawiam!
