Karanlık ve sonu belli olmayan bir yolda ilerliyordu kadın.. Her zamanki gibi yalnızdı. Bazen birileri eşlik ediyordu ona. Ama kimse o karanlık ve belirsizliğe dayanamıyor ve kendi yollarına devam ediyorlardı. Biliyordu kadın, kimsenin bu yola katlanamayacağını ve bu yolu onunla kimsenin bitiremeyeceğini.. Kimse onun kadar güçlü olmazdı. Onlar bu yolun sadece bir kısmına şahitlik edip pes etmişken. Kadın, bu yolun en başını görmüştü.. Tüm acılara rağmen buraya kadar dayanmıştı ve bu yolun sonunu görmeliydi en azından bu yolun sonunu görmeyi hak ediyordu.. Fakat eşlik edenler bazen o kadar çok inandırıcı oluyordu ki biraz rahatlamak için ve onların yolun sonuna gelebileceklerini inandığı için onlara tüm acılarını sırtlamaları izin veriyordu. Ve sonrası her zaman aynıydı.. Daha fazla dayanamayıp sırtladıkları acıların dahada fazlasını kadının kucağına bırakıp gidiyorlardı.. Tüm sessiz çığlıklarının ve acılarının hatrına bu yolu bitirmeliydi.. Sonunun ne olacağı umrunda bile değildi. Sonu ne olursa olsun bu yolu tek başına bitirecekti. Belki de yolun sonu hiç gelmeyecekti..
Following
