Atlantis✮

İstabul'u her duyduğumda yüzümü buruşturur, o kalabalığın içinde asla varolamayacağımı söylerdim. Fakat çok uzun bir süredir gözümde asla yaşanamayacak olan o şehir nefes alabileceğim tek yer. Artık o kalabalığın bir önemi yok, çünkü orada sen varsın. Kalabalığı umursayamayacağım, göremeyeceğim kadar göz kamaştırıcı güzelliğinle sen oradasın.

Bir göz atarsanız çok mutlu olurmuş.
          https://www.wattpad.com/story/367234803

Amına koyayım bari rüyalarımda beni seviyor ol be. Orada bile siktirip gitme, n'olursun. 

Daha değersiz hissettiremezdin.

Evimin sıcaklığına en ihtiyacım olduğu zamanda beni kapının ardına koydun. 

Sokaklar evimden daha sıcak. Oysa petekler yanıyor, pencereler, kapılar kapalı. Üstümde bir örtü var.

"Neyini sevdin?" diye soruyorlar. Duruyorum bir süre. Düşünüyorum biraz, bulabilir miyim doğru kelimeleri diye. Sonra her zaman yaptığım gibi sıralamaya başlıyorum kelimelerimi. "Çok güzeldi," diyorum. "Bir gülüşü vardı, aşık olmamak elde değil. Bir bakardı ela gözleriyle, adeta erirdim karşısında. Sesinin tınısı en güzel şarkıdan güzeldi. Çok kibardı, çok nazikti. Bir kalbi vardı herkesi alırdı içine..." sayıyorum da, sayıyorum. En sonunda duruyorum biraz. "Kısaca her şeyini ya," diyorum. Öylesine bir "Her şeyini" olmuyor bu. Yüzündeki yaralara, sivilcelere kadar sevdim ben. İnanmıyorlar tabii. "Ciddi misin?" der gibi bakıyorlar. Onlar da haklılar elzem. Kibarlığını yalanların dışında pek tatmadım. Kelimelerin bana karşı öyle sivriydiler ki, ben hâlâ kanıyorum. Sesin bir kaç yalan dışında hep yüksekti bana. Güzelliğini bana hiç göstermedin. Yalandan gülüşlerin dışında hiç duymadım gülüşünü. Gözlerin bana hiç güzel bakmadı. Öyle güzel oynadın ki rolünü, ben öyle sandım ama o gözlerini arkasında hep bir nefret vardı, ben dışında herkesin gördüğu. Çok uzun bir süre öyle sansam da, kalbinin içinde hiç olmadım. Bıraksam herkesi taşıyacak kalbin, beni taşımadı. Sen çok güzeldin de, bana hep en çirkin tarafını gösterdin. Bu yüzden anlayabiliyorum insanların sorularını, cevaplarımın tatmin etmeyişini, şaşkın şaşkın bakışlarını.

Senin olmadığın bir şehirde seni aradım yine
          Eğer birazcık bile andırıyorsa birileri seni
          Dönüp iki kere baktım
          Korktum
          Belki ondan bu kadar çarptı kalbim
          Senin olmadığın bir şehirde sana hazırlandım saatlerce
          Bugün yine en sevdiğin rengi giydim
          Senin olmadığın sokaklarda sana yazılmış şiirlerimi okudum
          Senin duymayacağın caddelerde şarkılarını söyledim
          Senin hiç hatırlamayacağın ismimi sesinden dinledim kaç bin kez o uçuk hayallerde
          Hiç tutmadığım ellerini tuttum rüyalar boyu
          Aynaya baktım
          Hiç sevmeyeceğin saçlarımı taradım uzun uzun
          Zaten hangi tarafına baksam çehremin
          Hiç sevilmemiş
          Öyle tuhaf, öyle çirkin
          Ne çıkar ki başkaları güzel bulsa gözümü, yüzümü
          Hepsinden daha beter sevilmemişliğim
          
          Seni düşünüyorum ya şimdi
          İnan hiçbir şeyden değil
          Çok sevmekten gözlerim yaşarıyor
          Sen hiç çok sevmekten ağladın mı
          Ben ağladım
          Birazcık gör
          Satırlar boyu gözyaşlarım
          Tam bu satırda suratım kıpkırmızı oldu
          Ellerim karıncalandı birkaç harfi eksik yazdım
          Kelimeleri unuttum yokluğundan
          Seni anlatamayacak kadar eksildim
          Şairliğimi yitirdim diyorum, duyuyor musun?
          Ben aşk deyince kalemi eline alanlardandım oysa
          Düşürenlerden değil
          Eh nolmuş
          İlk kez ben düşürmedim ya kalemimi
          Biraz da ben delireyim
          İlk defa ben yitirmedim ya basiretimi
          İlk defa ben bu kadar eksiltmedim ya benliğimi
          Ama yine de galiba
          Ben bu kadar eksilmişken
          Ve zaman bu kadar tükenmişken
          İsterim ki beni birazcık tamamla
          Gündüzün geceye karıştığı gibi her şafakta
          Kısa bir süreliğine de olsa
          Karışsak ya?

Düşünmekten başımın ağrıdığı günler olacak. Uzun bir süre tek başıma kaldığım her an aklım sadece seninle dolacak. Cehennem olacak her bir saniyesi. Yemek düzenim gittikçe bozulacak, ağzıma bir şeyler giremiyecek. Öyle bir hâle geleceğim ki, sadece biraz ders çalışmak istediğimde bile kafam senle dolacak. Bu yüzden kafa patlatıcı bir müzik açacağım ve baş ağrısıyla bir şeyler çözmeye çalışacağım. Yapamayacağım. Matematik dersini bile dinleyemeyeceğim, öylece tahtaya bakacağım fakat hiçbir şey anlayamayacağım. Derslerim düşecek. Hocalarım ve ailem ne olduğunu soracak, onlara vereceğim cevaplar hep yorulduğumla ilgili birkaç saçmalık olacak. Gerçekleri kendime bile anlatamamışken onlara anlatmamın imkanı olmayacak. Uykularım kaçacak. Rüyalarımda görüp ağlayarak kalktığım geceler olacak. Onlar da zehir olacak. Yapmayı en sevdiğim şeyler bile zehir olacak düşüncelerimden. Sonra tüm bu düşünceler ve rüyalar azalacak. Geçti sanacağım ama geçmeyecek. Sadece alışacağım.

Geri dönebilmek için bir nedenim olsun diye sürekli parçalar bıraktım kendimden. Şimdi ne bırakabileceğim bir parçam, ne de dönebileceğim bir ev var ortada. Evim bellediğim binada kiracıymışım da, ev sahibi benim haberim olmadan bambaşka bir kiracı almış.