
-scripta-manent
Με άφησες εδώ, με ένα πιάνο στον ορίζοντα. Να θυμάμαι κάθε φορά που παίζω την ύπαρξη σου και να μελαγχολώ. Ο Χατζιδάκις ακούγεται πιο θλιβερός στο πιάνο και οι παρτιτούρες μοιάζουν περιττές αφού έμαθα το πεντάγραμμο της στέρησης απέξω - είναι αστείο γιατί σου έλεγα ότι δεν έχω μουσικό αυτί και πως δεν μπορώ να αφομοιώσω τίποτα καθώς έχω μνήμη χρυσοψαρου...μακάρι να ίσχυε το ίδιο και για τις άλλες μνήμες μου. Αν δεν πονέσεις για κάτι δεν μπορείς να το καταλάβεις...ίσως για αυτό μου πήρε τόσα χρόνια να καταλάβω εκείνο τον στοίχο του Σεφέρη που έλεγε η μνήμη όπου και να την αγγίξεις πονεί. Και εγώ που νόμιζα πως ήμουν ανεπίδεκτη μαθήσεως. Τελικά είναι αδίστακτο πράγμα η ποίηση και ακόμη πιο αδίστακτοι εκείνοι που την γράφουν.Πρέπει να γαμηθείς για να καταλάβεις το νόημα δύο στοίχων. Το πιάνο (διαβάστε το όσο είναι ανεβασμένο, αύριο θα ξυπνήσω και θα το έχω μετανιώσει λογικά οπότε μάλλον θα διαγραφεί)

MarielenaVythoulka
@-scripta-manent το ολέθριο λάθος τελείωσε;;; Δεν θα ξανά ανεβάσεις νέο κεφάλαιο;;;
•
Reply