aberracja.

───────────────────── ❛ jestem ateistą
ale niech mi dobry pan pomoże ❜

─ czegokolwiek bym tu nie napisała, byłoby to jedynie kłamstwem. urojeniem mego narcystycznego umysłu. subiektywnie przejaskrawioną wizją własnej osoby.
skupmy się więc na idei.
─ gdy siedemnaście lat temu pojawiłam się na świecie, nazwano mnie magdaleną marią. ujmując rzecz démodé, lubię swe imię, jednak jak wszystko jest tylko jedną z ról, którą nadali mi ludzie, nie pytając o zgodę. a wolałabym być bezimienną. wolałabym być szarym statystą, zagubionym w pędzącym przed siebie tłumie. tłumie, który nie istnieje w liczbie pojedynczej. tłumie, bez którego, jako indywidualna jednostka, jesteś nikim, a ja wolałabym być nikim. może dla ciebie nim jestem? niedoścignione błogosławieństwo. chciałabym nie istnieć, a jednocześnie być na scenie. niczym sufler, zza kulis śledzić bieg wydarzeń, nie uczestnicząc w nich osobiście. mieć kontrolę, mieć władzę, nie wychodząc z ukrycia. jednak, czyż nie pragnę zbyt wiele? czyż nie pragnę być 𝘣𝘰𝘨𝘪𝘦𝘮? tylko którym?
w żadnego nie wierzę. 
─ kocham wzniosłe słowa, których nie rozumiem, populistyczne aforyzmy, słyszane setki razy i konwencjonalne metafory, których sensu próżno szukać. uwielbiam niszowe kino i to nieco mierniejsze. porywające książki oraz te, których akcja obumarła, zanim w ogóle się narodziła. kocham wszelkie sprzeczności i harmonię świata, bo czyż nie tym właśnie jest harmonia? ideą i jej marnym odbiciem? uwielbiam leniwe, poniedziałkowe poranki i ciche, piątkowe wieczory. idylliczne zachody słońca oraz gniewne niebo, spowite chmarą chmur. uwielbiam donośny stukot kropel deszczu o marmurowy parapet i bezdźwięczny szelest płatków śniegu. nienawidzę banału, jednak czym więcej jest prozaika, jak nie patetycznym ideałem. 
─ a ty, już wiesz kim jestem?
ja też nie. 
może szaleńcem. 
niekoniecznie artystą ────────────────────────