Έχουν αυξηθεί πολύ τα ποσοστά των διαζυγίων. Οι άνθρωποι χωρίζουν για να χωρίσουν, χωρίς να ξέρουν την αιτία μου φαίνεται. Μας έχουν πάρει την αγάπη. Το ρεύμα, τα καύσιμα, η δουλειά, το πανεπιστήμιο, το μεταπτυχιακό, η δεύτερη γλώσσα, το εξωτερικό, το νοσοκομείο, το τρέξιμο, η ρουτίνα, η συνήθεια, ο συμβιβασμός, η πολιτική, ο πόλεμος και η ειρήνη. Αλλά μόνο εμάς βλέπω να παλεύουμε με τους εαυτούς μας. Παρατηρώ τόσα άτομα να λένε ότι θέλουν να αγαπηθούν από κάποιον, να γίνουν κατανοητοί, αποδεκτοί, ποτέ όμως δεν ακούω πως θέλουν να αγαπήσουν οι ίδιοι. Η αγάπη ήταν η γενεσιουργός δύναμη των πάντων από την αρχή του χρόνου. Αγάπη σημαίνει επανάσταση, θυσία, κάτι πέρα από τα όρια του εαυτού μας, ίσως κάτι κοντά στα όρια κάποιου άλλου ή του κόσμου του ίδιου. Κάτι που θολώνει τα όρια και ίσως θέτει νέα, που αμφισβητεί αυτό που ήδη υπάρχει. Ανάθεμα τι δε θα δίναμε για να τη δούμε υγιή. Αλλά τα σπίτια που έχουμε χτίσει, όμοια με κονσερβοκούτια, δε χωράνε την αγάπη μέσα τους. Είναι αρκετά για να φυλακίσουν ένα άτομο μέσα, τις φιλοδοξίες του, τις ελπίδες του, τις λύπες του, την αβάσταχτη μοναξιά του. Είναι καλά στο να στιβάζουν τη φτώχεια, την αρρώστια, την αναρχία που επικρατεί στο ανθρώπινο μυαλό, τις τσάντες, τα παπούτσια, ολόκληρη την ολοδική μας, τέλεια τετραγωνισμένη ζωή. Μα η ζωή δεν έχει γωνίες, ούτε είναι τελεια. Ίσως λοιπόν να κάνουν, αν θέλουμε απλώς να ατενίσουμε τις στάχτες μιας ζωής που δε θα ζήσουμε, μιας ζωής που δεν είναι περιφραγμένη, ούτε περιορίζεται στο "πρέπει" στο "θέλω" στο "όχι" και που πηδάει με το κοντάρι πάνω από τον στύλο της εγωπάθειας, του οπορτουνισμού και όλα όσα ο κόσμος μας έχει καταντήσει να είναι.
