Chapter 5
Hindi siya nakinig sa akin. Hindi siya umuwi. Pinasok ako ni mama sa kwarto at sinabi niyang binigyan niya ng spare room si Daniel at napakiusapan na hayaan na muna ako kahit ngayong gabi lang.
"Anak, hindi pwedeng pinapatagal ang away mag asawa. Kahit pa kunting hindi pagkakaintindihan. Dapat pinag uusapan agad yan at hindi na sana ipapabukas. Kung tingin mo pareho na kayong kalmado, mag usap kayo... Nagpakumbaba na ang asawa mo Chiky." Marahang sabi ni mama.
Kung simpling hindi pagkakaintindihan lang sana yun mama ay haharapin ko siya pero hindi e, masyado ng masakit. Masyado ng malaki ang damage.
"Bukas nalang ma, palilipasin ko muna itong tampo ko." Sabi ko na hindi siya tinitingnan dahil guilty din ako.
Tinitigan niya ako at bumuntong hininga.
"Ikaw ang bahala, basta sinasabi ko sayo hindi dapat ito pinapatagal."
Tumango na lamang ako upang hayaan na niya. Masyado ng pagod ang utak ko sa mga pangyayari at gusto ko na lamang munang matulog. Sana. Bukas ng umaga ay may matino na akong maisip.
But as much as I wanna sleep hindi na naman ako makatulog. Its insomnia again.
How many time I tried to sleep pero walang nangyari, hindi talaga ako makatukog. Bumangon na lamang ako at sumampa sa sliding window at doon nagmukmuk. Siguro hindi ako pinapatulog para mag isip at mag isip. Ganoon nalang siguro ang gagawin ko.
I think of an options. A statements and probably a scene. Nang makapag isip ay sinubukan kong mag isip ng script kung paano ko uumpisahan. Simula kasi ng araw na iyun ay nawalan ako ng kompyansa sa sarili. Sa isang pagkakamali kinulong ko ang sarili, because I though I'm capable of making choices. Takot na akong magkamali ulit.
When dawn came, lumabas ako upang kumuha ng gatas para makatulong na antukin. Madilim na ang buong kabahayan at tanging ang overnight lamp lang ang naka on sa may kitchen. Dumeritso ako doon at nagtimpla ng gatas. Im still not sleepy but my mind is tired enough.
I hope a glass of milk can help.
Tanging ang ingay ng kutsarita ang maririnig sa buong paligid. Tulog na tulog na ang lahat. I wonder if he sleep well, syempre. He always can handle the situation.
"Hon..." A soft baritone voice interrupt my thoughts. Medyo nagulat ako pero dahil ang lambot ng boses niya ay nakabawi agad ako.
"Hindi ka na naman ba makatulog?"
He asked.
Tumitig ako sa kanya bago tumango ng blanko ang mukha. Silence stretched between us. Hindi rin gumana ang utak ko.
"Hon..." Tanging na nasabi niya kahit kita ko sa mga mata niya na marami siyang gustong sabihin.
Binitawan ko ang baso at kutsarita saka siya hinarap.
"Daniel..."
"Chicky, you know I have needs being a man and..." He can't spell it. "Aside from that, there's nothing else. Believe me." He tried to sound convincing but as much as I tried to keep myself from hurting still the pain strikes.
I hold my tears and nod.
"Siguro nga, and I tried to understand you Daniel pero nasasaktan na ako." Pumiyok ang boses ko.
Kita kong nagulat siya sa sinabi ko.
"Matagal ko ng alam ang tungkol sa mga babae mo. Noon naiiintindihan kita e, pero ngayon iba na, nasasaktan na ako."
I understand why his cold at me. I can't give him his needs. At hindi rin niya ako pinipilit. Alam kong dapat akong bumigay ngunit hindi ko pa talaga maatim. I feel dirty and undeserving. At siguro inakala niyang ngayon ko lang nalaman ang pambabae kung Kaya ganito siya. He is not like this before pero may hangganan ang mga lalaki at pangangailangan na pinagdadamot ko.
"I should be the one who's sorry Daniel. And if your tired of me, of us. I can give you your freedom." Hindi ko napigil ang luha ko. Kung kailan siguro unti-unti na akong bumibigay sa kanya saka na naman siya sumuko.
"No! Chicky. Alam mong mahal kita, hindi ba. And I tell you, hindi pa ako sumusuko... Sadyang nakakatampo lang talaga na..."
Mas lalo akong naiyak. Ako ang asawa niya pero hindi ko siya mapasaya, naglagay ako ng pader sa pagitan namin na hindi naman sana dapat.
"Bakit ka nasasaktan ngayon? Have you change your heart?" A sound of hope is visible in his voice.
Napakagat labi ako. Maybe for the years that had passed nabigyan ko siya ng chance dahil siya naman yung asawa ko. At siguro natagalan kung kaya ay nanlamig din siya. I can't blame him though.
"Please tell me, bigyan mo naman ako ng pag asa. I promise to be good. Please Chiky. You know how much I love you." He beg.
Im almost stammering. Napepressure ako. Lahat ng pinag aralan kung sasabihin ay nawala sa utak ko.
"Daniel, I owe you big time. And I know you for the longest time and you have always a special place in my heart."
Nakita ko kung paano siya tumiim bagang at nawalan ng pag asa ang kanyang mukha.
"Not as special as Jared, right? Not as romantically as him... Chicky may asawa na siya at ako ang asawa mo, you were just always his best friend and his sister." Mariin niyang sabi.
Bigla akong nagalit sa sinabi niya. Alam ko yun at alam niya din iyun pero ngayon lang niya ito sinumbat sa akin.
"Matagal ko ng tinanggap yun! Unang beses ko pa lang sinabi sa kanya at binigo niya ako tapos na yun!" Galit Kong sabi.
"Then why you couldn't give me chance?" Giit niya.
"I don't know!" Kahit ako, hindi ko din alam kung bakit hindi ko maibigay ng buo ang gusto niya at ang dapat. Ano pa ba ang kulang?
Dumilim ang kanyang mukha, at gumalaw ang panga. I can feel the tension between us. Its trembling me.
"Kung hindi mo na Kaya, maghiwalay nalang tayo. You still have chance to find your real happiness." Pinigilan ko ang mga luha ko at sarili ko. I know I sound selfish.
"No,"
"Pero Daniel, alam kong nahihirapan kana rin. Hanggang kailan ka maghihintay ngayong ako mismo ang problema?" I frustratedly said.
"I will win your heart, Chicky. No matter what. Hinding-hindi tayo maghihiwalay. I cheated and I'm sorry. I won't do that again. I swear. Hindi ako susuko sa atin." Matapang niyang sabi at hinawakan ang aking kamay.
"Daniel..." I protest.
"Chicky, I promise not to listen on my manly needs. Pwede naman si Maria, just the old times. Just one last chance for the both of us. Chan needs a father." Nang sambitin niya si Chan ay lumambot ang puso ko. Alam niyang gagawin ko lahat para Kay Chan.
"I'll be a better man, Chicky. Susubukan kung muli na baguhin ang puso mo." Kinulong niya ang mukha ko sa malaki niyang mga kamay. At hinalikan ng buong puso ang aking noo.
Am I too hard to him? Too cold? What kind of a human am I? Simula't sapol wala siyang ginawa kundi ang salbahin ako sa lahat ng pwedeng kahihiyang dinulot ko. He loves me more than a friend before. He just cheat for his needs that I cannot give.
Tumango ako. This time iyun ang pagtutuunan ko ng panahon. Ang mahalin ng katumbas ng pagmamahal niya.
Niyakap niya ako ng sobrang higpit.
"Thank you."
❤
Vote wisely.
