Bazen mutluluk, bir kibritin karanlıkta yanıp sönüşüne kadardır. Veya bir çocuğun yediği çikolatanın bitişine kadar... Mutlu olunabilir... Ama bir sonunun olması şartıyla... Mutlu son diye bir şey yoktur aslında. Mutluluğun sonu vardır. Güzel anların aldığı derin darbeler var mesela... Derin yaralar... Yaralardan olu...
Hayat bir boyadan ibaretti zaten. Her insana belirli renkler veriliyordu. Ve insanlar o renklere göre hayatlarını boyuyorlardı. Sanırım... şimdi anlıyorum. Benim boyalarım elimden alınmıştı. Ve boya kutumda sadece üç renk kalmıştı. Siyah, beyaz ve gri... Bu üç renkle gökkuşağı nasıl çizilirdi ki. Bütün renkleri yansıt...
Kazandığı okul, onu mutlu etmesi gerekirken bütün kötü olayların içinde oldu. Dış görünüşü, Konuşması, Güçlü Duruşu, Çalışkanlığı, Bakışlarıyla göze battığı için miydi yoksa tüm bu olanlar? Kim bilir belki öyle, belki de değil! EZGİ'DEN MAYISA DÖNÜŞMESİ, ONU DEĞİŞTİRDİ Mİ? YOKSA İSTEDİĞİ VE EN BAŞINDAN OLMAK İSTEDİĞİ...
Sessizliği dinle Anlatacak çok şeyi var sana Belki seni sana anlatacak Belki de senin görmediklerini gösterecek sana Sus fazla konuşma Boşuna kafa yorma Giden yıllarına bak ve sus Sus ki dinleyebilesin sessizliği Sus ki göresin asıl benliğini Hiç düşündün mü sen Senin gördüğün sen benliğinde ki Sen misin? Çok konuş...