Unutulmuş bir diyardan yazılan masallarla büyümüştüm. Tanrıların lanetlediği, uğursuz kimselerin kol gezdiği o yer aslında benim evimdi. Ancak yalnız olmadığımı da biliyordum. Aldığım her nefeste, gördüğüm her yerde sadece onunla olacaktım.
Uzun uğraşlar sonucu, koruyucumun aşkına tüm kalbimle inanmıştım. Şimdiyse sırada krallığımızı kurmak, orayı neşeli kahkahalarla süsleme zamanıydı. O yüzden karşımıza çıkan düşmanları, hiç olmadığı kadar büyük bir yenilgiye uğratmalıydık.
Yaşamı boyunca hiç kimsenin onu "tehlikeli" olarak nitelendireceğini düşünmezdi. Eh, hayat bazen hoş olmayan sürprizler yapabiliyordu. "Nefes al," dedi kendine. "Çünkü her an biri gelip onu senden alabilir." Ölüme kapadığı gözlerini bir öncekilerden çok farklı, çok daha karanlık bir dünyaya açmıştı. Tek bir bakışla...
Hikaye kaldığı yerden devam ediyorrrr... Kendimi bir boşlukta buldum... Uçsuz bucaksız beyaz, bazen havada uçuşan bana tanıdık gelen eşyalar, fotoğraflar... Ama ben hatirlayamiyordum bu eşyalar bana nereden tanıdık geliyordu? Bir anda bir kolye süzülerek önüme geldi. Onu almak için uzandım ve aldım. Bu kolyeyi hatırlı...
Ölüm, kanlı canlı bir bedendi. Ölüm aralarında geziyordu ve adaleti kılıcıyla sağlıyordu. Amcasının evinde hapis hayatı yaşayan Kaya'yı kurtaran, can almak uğruna beden bulmuş Ölüm'ün kendisiydi. Ölüm onu yaşatmıştı. Tekrar görüşmeyi bekliyordu.
Doğmadan lanetlenmişti. Kurtulamadığı lanet onun kaderiydi. Yapabileceği hiçbir şey kalmamıştı. Laneti onun hayatı olacaktı. Lanetiyle yaşayacak, laneti ile öldürecekti.