Sevde AYDIN

Çünkü Sayın Okuyucu; düşünce kaleme tutunanlar, düşerler kaleme tutunmak için.
 Ve her harfin ayrı bir hikayesi vardır, eğer dinlemeyi bilirsen anlatılan. Cümleler ki henüz yazılmamış, soluduğun havayı değiştirecek. Soluğun havayı değiştirecek belki, bilemezsin. Bende, sedef kakmalı kutularda sakladığım, kadife kumaşlarla sardığım, her gece koynuma alıp sabahladığım bir hikayeye kimin gözü değecek, bilemem, öyle ya. Nasıl bilebilirim ki? Hem zaten bana sorsalar, ben bir kalem tutmayı, bir defter dikmeyi, bir alfabeyi bildiğimi söyler, usulca yerime geçerdim sanırım. Kimselere bahsetmezdim sızlayan parmak uçlarımdan ve bir yangının sardığı yüreğimden. Hem mesela sen, anlatıyorsun ya bazen, kim anlıyor, ya da gerçekten kim anlamak istiyor? Sorulardan bir dehlizdeyim. Sorunlardan bir kuyu. 
Yaklaş biraz, duyuyor musun sende o türküyü?
Şimdi benim parmak ucumdan damlayan bir damla senin yüzünü ıslatabilir. Ya da dudağının kıvrımında filizlenebilir. Bilmiyorum. Sadece avuçlarına bıraktığım, önüne serdiğim cümleleri hor görme olur mu? 
Bakma, bakma, yalvarırım bir kez görmeye çalış bu çatlaktan dışa vuran sızıntıyı. Haydi durma öyle, hisset sarsıntıyı. Bak yer, gök çatlıyor. Yarılıyor yedi cihan. Sen şimdi buradasın, ya da orada, ama gözlerin değdiği an bir hikayeye düştünse, işte o vakit sen istediğin yerdesin. Belki ait olduğun yeri karalamışımdır bir sayfaya. Bakma. Bakma, ne olur bir kez gör! 
Çünkü Sayın Okuyucu; düşenler kaleme tutunursa, düşerler kaleme tutunmak için.
Ve sana yemin ederim yazılmıyor kanatmadan içini.