⠀

bu gece bu hat üzerinde
            iyileşen şey zamandır,
            insan iyileşmez.

sen mutlaka baharda doğmuş olmalısın
            toprak uyanırken

seni bir yabancı gibi karşıma alıp
            bunun dayanıklı bir şey olmadığını
            sürekli kılınmadığını, çünkü aşkın
            yapılan bir şey olmadığını,
            başlangıçta bir melek konduğunu
            sonunda bir kelebek öldüğünü,
            yani kısacık sürdüğünü, oysa hayatın
            bir korkular ve alışkanlıklar bütünü
            olduğunu,
            bütün bunları sana
            nasıl anlatacağım?

hiç gerekmeyen yıllarda huzur,
            çok gereken yıllarda da fırtına
            nasıl yaşanır onu anlatacağım.

yılları ve yolları, limanları ve fırtınayı
            ve aşkın belki hiç adı geçmeyen kuzeyini
            aşkın bu kuzeyden nasıl düşürüldüğünü,
            artık sonsuza dek yitirdiğimizi
            büyünün bitişini,

yitirdiğim mevsimler değil,
            vaktim yok,
            baktığım yerleri yaktım
            içime ağladığım suları da içtim
            az önce.

kışın bana yaptıklarından,
            yazın beni öldüren yıldızlarından sonra

yine de ben, mevsimler boyu yaşayacak
            ve şehirler boyunca elbet aklına mutlaka düşeceğim.

oysa gerçeğin merhametsiz duvarlarına çarpınca
            ne bahar geldi bir daha topraklarına ne de ellerinde bir damla umut kaldı

büyüdük sanıp boş yere kırdılar oyuncaklarımızı
            bir bahar umuduyla ne varsa yıkıp yok yere gittiler

geri dönülen eksik baharların tamamı bilirim sendedir.

istemezdim yerim dolsun

çünkü seninle çürürdük aynı toprakta
            çünkü seninle üşürdük aynı yatakta
            bir yastıkta büyürdü dağlar aramızda
            sen haklıydın, imkansızdı bu sevda