𝓩.

"Âh, uzaktan nazik görünen aşk, nasıl da acımasız denendiğinde..."

İçağrısıyım bir mağmanın
          kopmuş fırtınanın sesi
          derini yok, ses gelmiyor bir kuyu.
          Çiçeğiyim yaprağını yüzüne
          kapatan ağlamanın 
          
          havluları topladım, 
          şemsiyeyi kapattım
          hadi kalk gidelim
          serinledi hava, güneş söndü
          iyice karanlığa döndü yüzüm
          
          bir mağara çiçeği yürüyor içimde
          içli bir bulut geçiyor üstümüzden
          kalk gidelim.
          
          

Bugün günlerden pazar, isimsiz bir mevsimin son günü. Birkaç gün sonra ayaz başlayacak, sen üşürsün, sıkı giyineceğim o yüzden. Yüreğimin götürdüğü banka oturacağım, yanımdan bıçak gibi bir yel esecek, ben yine seni ona anlatacağım. Bugün günlerden yine sen sevgilim, artık şehrin her sokağı tanıyor seni. Gözlerinin içiyle güldüğünü biliyorlar mesela. Üst dudağının alt dudağından daha büyük olduğunu, çay içmeyi sevdiğini, sütlü kahve dışında kahve içemediğini biliyorlar. Öyle ki benim sende tanıdığım ne varsa onlar da seni öyle tanıyorlar. Göğüs kafesimde hiç durmadan korlanan ateşin sebebini tanıdıkları gibi, bedenimin her uzvuyla sana tutuklu kaldığımı biliyorlar. Sanki cennetten kopup gelmiş gibi gülen dudaklarından, o incecik saç teline kadar uzanan biricikliğinden anlıyorlar. Düşünüyorum şimdi sadece ve saatlerce, cüreti olmayan bu aşk seninle anlamlanmış benim lügatımda. Şimdi ne konuşsam sonu sana varıyor; öyle ki aşk, seninle noktalanmış benim için.
          
          12/11/2023
          Anılarım’dan.
          
          

Ruhumun sensiz geçen yok ki tek bir dakikası, öpmediğim günlerin ölmediğim günlerden gayrı yok ki bir farkı. Yine sen, yine sen. Artık her yer, her şey içi dolu bir yürek ve içinde yine sen.
          

Otostopçular Durağı kitabının yazarı sizsiniz değil mi? Tekrar yayınlamayı düşünüyor musunuz?

bunca zaman sadece geçmekle kalmamış,
          gittikçe yabancılaştırmış bana tenini.
          artık satırlar ve bu ucu kırışık sayfalar,
          benden daha iyi tanır olmuş seni.
          ebediyetin ucu açık bir kalem iken,
          hangi cemiyet yazar ki bizi?
          kurşun veyahut baruttan nice bir delil,
          sormaya utandırır perişân halini.

düzene girmeyen uykular,
          barışık olunmayan kabuslar;
          aklım gidiyor ara ara,
          zamanın kaçıncı tur atışı bu, bilinmez.
          düşünüyorum öylece kara kara,
          düşler tarlasından bir iz ki bu, silinmez.
          delirmek bu olsa gerek,
          ölümün masalını anlatır gibi;
          kıvrılmış yerine koynumun en dibi,
          usulca, tehlikeli, sinsi bir engerek.
          

“Ah benim Bu akıldan sıyrılmış aklım,
          Kimi gün boşlukta konacak yer bulamayan,
          Kimi gün inatçı yosunlar gibi,
          Kepez diplerine yapışan aklım…”

ruhumun müşterek olduğu ağrısısın,
          gönlüm tevazu etse neye yarar?
          camımın bir kuru rüzgarısın,
          fırtınan dizimden boğazıma kadar.

göğsüm göğsüne iltica edeli,
          kaç gün oldu?