Osman Dal

sancısı var bazı gerçeklerin...

Olacakmıyım'lar birikti , arınmadı ruhumun savruk mevsimleri.
          takvimde güzü gördü, doluyor bir hayli yaş cetveli.
          fizikte kaçamak ömre  bir hayli. 
          asil bir ciddiyet olgunluğumun ceremesi.
          tutuk nota, nüktesi eksik belli
          cari bir kayıptayım şimdileri
          
          ne olmuş çaresizlik alışkanlık olduysa 
          adı tecrübe mi ?
          sabır mı 
          acizlik mi 
          bizde olmayanlar mı 
          yada olduramadıklarımız mı 
          cari açık belli... 
          
          neticeyle sandelye eskitmek yakışmaz biriktirdiklerine
          kör olsun doğruyu göremeyecek gözler
          tutulsun akıl düşünmeyecekse
          böyle olmaz dostum 
          eğer dostsa :
          iyiyi bulmak ta doğruyu yaşamakta mevsimlerden bağımsız  olsun
          tamamlayamadıklarım var 
          bazısı satır bile olamayacak hisleri
          ha birde hikayeler var 
          sanki hiç doğmayacakmış gibi...

kandırdın beni suskunluk. bu kez bela olacak çaresizliğim başına.

Başla durduğun kadar hızlıca, onca bekleyişin ispatını yansıt.

Umut et, hayal ile gerçeğin ötelediği o ince çizgiden.

Yaşadıkça olgunlaşıyor cümlelerimiz...

Ait olduğum coğrafyanın özelliklerini sunuyorum insanlara fazlasını henüz kimse istemedi ki ...

Çok şarkılar eskittik yine kısıtlamaların zenginliklerinde...

Bir sükuttan daha çığlık olup döndüm
          Yeni takvim yapraklarının cemre düşüşlerinden önce...

Mutluluk iksirine sinir karışır
          Peki bu kıvamdan nasıl hamur kabarır
          Aklın ermediği işlere kim karışır
          Nemlenmeşmiş uzuvlar iki kapakçıkla mı sınırlıdır...
          Bütün bu sorulara bir cevap manas destanı kadar kısa mı kalır?