Daha birkaç saat önce sevilmenin insana nasıl yaradığını, saçlarını kestirmenin aklının ucundan bile geçmediğini düşünmüştüm. Büyük konuşmayı geçtim büyük düşünmemek de gerekiyormuş demek ki. Saçlarımı kestireceğim :')
Hep hatırlayayım diye şuraya iki bir şey yazayım dedim. Yarın yks'ye giriyorum. İçimde duygu kıpırtısı yok. Heyecan yok. Ama saatlerce ağlarım. Sebebi yok.
Ölmek istiyorum tarzı cümleler duyuduğum insanları hep küçümsedim. Nasıl böyle düşünebilirler diye. Kendini ezen küçük gören herkesi hep kınadım. Böyle olmamaları gerektiğini savundum, kendilerini sevmeleri, ailelerini sevmelerini gerektiğini. Şimdi anlıyorum ki aslında böbürlenerek söylediğim ne varsa hiçbiri yokmuş aslında. Ben hep kendimi kandırmışım. Ben hep suçu kendimde aramışım. Ben hep susmuş da oturmuşum. Ben hep her şeyin üstünü kapatıp gömmüşüm. Ama bilmiyordum ki hayatımın her noktasına yeninde gün yüzüne çıkacak. Burada en içten şekilde ilk defa söyleyeceğim bunu. Ben gerçekten çok yoruldum. Ama bu öylesine sıradan bir şey değil. Hep derdim ruhum yorgunsa bedenim daha yorgun. Benim bedenim çok yorgun. Toparlanamıyorum. Çok yorgunum.
Şu yaşımda dert etmem gereken ne kadar şey varsa hepsi bir yana kaldı. Geleceğim hakkında düşünemiyorum. Kendim hakkında düşünemiyorum. Psikolojik olarak ya da ruhen ne durumdayım bilmiyorum. 17 yaşındayım. Neye para harcasam diye düşünemiyorum çünkü bunlar artık hiçbir şey. İleride hangi ülkeleri gezsem diye düşünemiyorum çünkü kafam tıka basa dolu. Kendimi burdan uzaklaştırma derdindeyim şu an. O kadar boktan bir durumun içindeyim ki ders çalışamıyorum. Yazın hayal ettiğim hiçbir şeyin kırıntısı yok kafamda. Hatırlamıyorum bile. Nereye kada gidecek? Ne zaman duracak? Brn ne zaman iyileşeceğim?