melikeinceman

Yazıyorum çünkü; bu dünyadaki, bu hayatta ki doğru olarak kabul edilmiş bazı şeylerin çoğu tarafından doğru olarak kabul edilmesinin ve buna son vermek isteyen insanların yorulup, bıkıp yolun başında pes etmelerinin yanlışlığını göstermek istiyorum. Hiç kimse karşısındakinde bulduğu hatayı, yanlışı kendinde aramaz. Çoğu zaman da bu yanlış kendisindedir aslında. Ama kimse bunu kabul edecek kadar güçlü ve gurur yoksunu değil. Bir bencilliktir almış başını gidiyor. Kendi yaptıklarına, dediklerine o kadar uygun bahaneler buluyor ve haklılarmış gibi gösteriyorlarki. Bu yalana kendileride inanıyor. Ama ne yazık ki incittiği kişideki acı çok gerçek! O kendini temize çıkarıp karşısındakini kirletince sütten çıkmış ak kaşık sanıyor kendini. Asıl kendisi o pisliğe batıyor günden güne. Ama bunu göremeyecek kadar kör. O kendini aklayıp vicdanı rahat bir şekilde gülebiliyor. Hatta çoğu zaman aklına bile gelmiyor o kişi. Hatta size daha kötü bir şey söyleyeyim mi? Hiç gelmiyor! Haklı olduğunu "kırdıysam da haketmiştir "düşüncesini kafasından çıkarmadığı için gönlü rahat içi rahat uyuyor ama sizin uykusuzluk sebebiniz oluyor. Sonunda ne oluyor peki biliyor musunuz? Bu kişiler git gide kötü oluyor. Kötü insan. Ve o kullandıkları, bilerek kırdıkları insanlarda bir o kadar güvensiz oluyor. Kimseye inancı kalmayan insan. Sonra ne oluyor biliyor musunuz? O kötü insanlar mutluluğu bulamadıklarından yakınıyor. Mutlu olamamaktan. Kusura bakmayın onları siz yokettiniz. Sizi belki de canından çok seven insanları, o iyi insanları, o sizi mutlu edecek insanları siz kendi ellerinizle öldürdünüz. Yoksa kalbinizle mi demeliydim? Hayır hayır.. Kalbi olan insan vicdan sahibidir. O siz olamazsınız..


- Ben aşkı yaşamıyorum, yazıyorum.