Mehtap Ayrancı

Herkesin bir hayatı var. Benimkinin çok heyecanlı olduğu söylenemez. Bir iş, eş ve çocuklar. Otuzlu yaşlarının başında, hayatın yükü omuzlarında kamburu çıkmış bir okurdum düne kadar. Yirmi dört saate sığdırmaya çalıştığım sorumluluklarıma, bir mola vermek istediğim an yaptığım tek şey okumaktı. Yastığımda kitap, çantamda kitap, iş yerinde sümen altında kitap, evin bahçesinde bile kitap. Bir yere gideceksem yanıma aldığım ilk şey kitap. 
Sıcak bir yaz günü öğleninde evdeydik, çocuklara çizgi film açmıştık onları biraz olsun hareketsiz tutabilmek için. Merve'nin yazmaya başladığı hikaye hakkında konuşuyorduk. Fikirler fikirleri doğurdu, kurgulara güldük, tartıştık. Birden bire ; "Neden sen de yazmıyorsun?" diye sordu bana. Bu da soru muydu şimdi? Ben uzun zamandır yazmıyordum ki... Hem ne zaman yazacaktım? Dört yıldır hayatımdaki sorumlulukları yetiştirmeye çalışırken pazarlık ediyordum yaratıcımla, günü benim için bir kaç saat daha uzatması üzerine. Merve benimle iddialaşmadı. Onu alt edecek onlarca gerekçe sıralayabilirdim, bunu biliyordu. Bana sadece "Lütfen dene, sana iyi gelecek" dedi. Beni tanıyordu, bir kardeş kadar, bir eş kadar iyi tanıyordu. Haklı olabilir diye düşündüm ve denedim. İlk günler saçmalamalarla geçti. Beynimde dönüp duran cümleleri sıraya koyamıyordum bir türlü, daha sonraki günler daha rahattım. Günler hızla akıp giderken benim yazılarımda elle tutulur gözle görülür boyuta ulaşmıştı. Bu durumdan hiç hoşlanmasam da, Merve her zamanki gibi haklı çıkmıştı :) Neredeyse her fırsatta yazıyorum ve bir gün yazacak bir şey bulamazsam, ne yaparım düşünmek bile istemiyorum.  Mutluyum, okurken olduğu gibi, yazarken de çok mutluyum. Beni bu tutkuya sürükleyen Merve Deniz'e çok teşekkür ediyorum. Allah hiç birimizin mürekkebine kıtlık vermesin.