mahperver

Ben, aklını yitirmiş, gideceği yolu zihninden silinmiş bir avareyim,
Beni anlayacak bir aklı taşıyamayacak kafaların söylemleriyle.
Erzağım kağıt kalemim,
Hedefim, toprağın altındaki hayallerim...

Ben mutluyum... 
Yüreğim sızlayınca gözlerim yaşardığı için,
Sızlayabilen bir yüreğe sahip olduğum için mutluyum...
Aynadan bana yansıyan bir yüzüm olduğu için mutluyum,
Yanaklarımdan süzülen damlaların sükutunu mısralara yansıtan bir ayna... 

Ben cesurum...
Gözlerimin ardına ulaşamadığı kadar yüksekten bedenimi bırakacak kadar, 
Kanadım yokken kuşlara meydan okuyacak kadar cesurum.
Yalnızlığında kalemi dost edinmiş bir dahiyim,
Halk dili ile şairim...

Ben insanım... 
Ve beni insan kılan, ruhuma geçirilmiş et parçasından ibaret değil, Eksiklik olarak nitelendirilen, 
zayıflık olarak algılanan vasıflar bana insan olduğumu hatırlatan...

Her şeyden bi haber insanların yorumlarından,
Görünenin doğruluğunu ibaret kabul edenlerden,
Kendine söyledikleri yalanlara inananlardan,
Kendini akıllı sanan kuru kafalardan,
              KURTULSAM.

Günden güne yeni maske edinenlerin yüzlerini parçalasam,
Kan damlamadığını gören gözlere sunsam,
Ön yargıları ile sahte göz yaşları içinde boğulsalar keşke hepsi,
Susmamdan dolayı canımın yanması yoruyor artık beni...!

Değişebilsem biraz...
Yapılan kötülüğü saklamasam kendimden,
Yenisine fırsat vermesem.
Onlardan nefret ettiğim için kendimden utanmasam mesela, 
Kolayca kalp kırsam...
O zaman beni ben yapan, beni onlardan farklı kılan birşey kalmazdı. 
O zaman bir kaç gün içinde yumuşayan yüreğim buz kaplardı...

Korkarım son damlasındayım sabrın,
Kendi kırıklarım parçaladı ayaklarımı,
Olduğum yerde can çekişiyorum,
Gelmek bilmeyen ölümü bekliyorum...

Teslim olunca, içimde yatan kötü insanın uyanmasından, 
Yeniden doğmasından korkuyorum.
                         ......